6 Januari 2015. Driekoningen in Thiviers. Officieel 17 km

Dinsdag.
Na een rustig ontbijt met Pascal en Marie-Luce Olive eerst nog eens met hun hulp uitgebreid mijn route voor de rest van de week bekeken. Pascal regelde een hoefsmid voor Leon, natuurlijk Leon. Le marechal ferrant, Frans voor hoefsmid, mooi woord er bij geleerd, komt zaterdagmorgen op 9 u. voor het gemeentehuis, op het kerkplein van Châlus, mijn bajke (paardje) beslaan. Zal wel weer een hoop bekijks geven. Who gives a damn. Daar moet ik dan weer mijn route voor aanpassen, want ik had zaterdag al een dagetappe verder willen zijn. Met behulp van mijn gastvrouw en – heer, Pascal en Marie-Luce Olive, hebben we een paar logeeradressen geregeld voor deze week. Ik schrijf dat hier, zodat Gonnie en Niek, twee bij Limoges wonende Nederlanders, die later deze week willen meelopen, op de hoogte zijn.
De plannen zijn als volgt:
Nu, dinsdagavond bij Menno en Henriëtte, een Nederlandse gite (herberg), genaamd “le Boste”, in Thiviers. Woensdagavond ook nog in Thiviers. Donderdagavond in La Coquille bij mme. Tina Bernet, tel. 0033(0)553524193. Voor vrijdagavond moet ik nog iets boeken in Châlus, want zaterdagmorgen komt de hoefsmid daar dus op het kerkplein mijn paardje redden. Morgen plan ik de verdere route, voorbij Châlus.

Na mijn vertrek, wat later vandaag, want ik had maar een korte route, bleek ik al snel een handschoen kwijt te zijn. Gelukkig zag ik iets zwarts liggen, enige 100-en meters terug. Ik liet Leon los grazen in de berm van het rustige weggetje en liep terug. Natuurlijk was Tosca mij voor en direct de hort op met mijn handschoen. Een hoop gefoeter en het was weer in orde. Gelukkig juist nu geen auto’s. Na wat zoeken en wat korte stukken een eigen weg te hebben gelopen i.p.v. de officiële pelgrimsroute, kwamen we toch nog om 16 uur aan.
We moesten door het mooie, oude stadje Thiviers. De weg werd geblokkeerd door een olietankwagen, die een huis fourageerde. Leon begon zich weer aan te stellen en moest gekneveld worden, om hem enigszins in bedwang te kunnen houden. Een angstig springende Tosca in de andere hand en dat midden in het verkeer. Be cool man!! Nu moest ik ook nog 1,5 km. over de drukke doorgaande weg, door de berm, voor ik bij het avondadres zou komen. Via allerlei omwegen probeerde ik die gevaarlijke doorgaande weg te vermijden en ben ik er tenslotte gekomen. Het was al begonnen te “fiezele” ( motregenen) en mijn bagage begon al goed nat te worden.
Na een zeer prettige ontvangst op landgoed “le Bost” installeerde ik me in mijn appartement en ging regelingen treffen voor de rest van de week, blog schrijven, eten met Henriëtte en Menno en hun 3 leuke, echt Hollandse, kinderen: groot, blond, blauwogig, opgewekt. Ze hadden altijd op Franse scholen gezeten, maar spraken accentloos Hollands. Gezellig gegeten, met de kinderen wat kaarttrucs gedaan. Leuk om te zien. Om 20.45 uur terug naar mijn appartement, gelegen naast het woonhuis, om verder te bellen, sms-en etc. .
Verder wil ik nog iedereen bedanken, die een reactie schreef, sms-te, me belde enz. Dat geeft steun en stimuleert om door te gaan, ook als het af en toe wat tegenzit. Mijn grootste, zo niet enige, echte grote probleem is het vinden van onderdak elke nacht voor mezelf + dieren. De hele rest loopt letterlijk en figuuurlijk wel.
Al met al wel weer een geslaagde dag. Mijn perkamenten velletje gesopt, bekkie geschrobt en tussen de lakens.
Ouwwië keël (veraaid, man), ’t kan verkeren zeide Bredero.