Zondag 8 febr. 2015 Chavanges 16 km., volgens boekje 40 km via de G. R.

Gisteravond en vanmorgen waren we nog met ons vieren: Sonja, Brigitte, Jos en ik. Nu ben ik weer de lonely stranger. On the road again, volgens een jaren ’60 song. Er is mooi weer voorspeld voor de rest van de week, dus wat troffen we aan, toen ik een voet buiten de deur zette? Regen. Moet ik nu mijn poncho weer uitpakken en aandoen? En dan opnieuw de bagage overdekken met een zeil, wat met elastieken moet worden vastgesjord, zodat je nergens meer bij kunt? Gelukkig was het maar een ongelukje, de regenwolk. Verder droog weer, minder koud, wat zon, minder wind, geen verkeer op zondagmorgen, dus veel over de directe weg kunnen lopen en daardoor de lange omwegen van de geplande grande randonnée kunnen afkorten. Maar toch ook genoeg gelopen over de grande randonnée-paden om Tosca zich te laten uitleven. Om 13.30 uur was ik al bij het slaapadres in het leuke plaatsje Chavanges, bij chambres d’hôtes Agnès en Jean-Francois Hougardy.
Men is hier trots op zijn vele Bourgondische vakwerkbouw. Hele straten bestaan daaruit, maar de meeste huizen helaas onbewoond en in meer of mindere mate aan het vervallen.
Leon staat bij een boer, in een ruime box met water en hooi. Tosca heeft een kamer in een niet meer bewoond huis hiernaast. Ze ligt op een oude matras en zit dus ook goed. Maar hopen dat ze geen last krijgt van bedwantsen.
En ik zit op mijn kamer te schrijven, na me eerst lang onderhouden te hebben met de gastvrouw. Ze vertelde me 100-uit, over dat zij en haar man Belgen zijn, uit Namur, dat ze 10j. in Algerije heeft gewoond met haar ouders, dat ze in Arles-Zuid-Frankrijk een restaurant waren begonnen, haar man eigenlijk kok was, dat ze geneeskrachtige gaven had met magnetisme en plantaardige middelen, over een gehandicapt neefje enz. enz. Dat ze naast chambres d’hotes ook allebei een baan hadden, dat ze hier een café-restaurant hadden, maar dat liep niet. Ze vertelde over de kerken gebouwd in “colombages”, vakwerkbouw dus, die uniek waren in West-Europa, met als mooiste voorbeeld Lentilles. En dat heb ik juist overgeslagen bij het afsnijden van mijn route. Ja, je kunt niet alles hebben. Verder viel mezelf al op, dat ook in dit plaatsje-hier niets beweegt, behalve een enkele kip en dat het halve dorp te koop staat. Wat niet te koop staat, staat goeddeels leeg.
Op mijn kamer zit ik tussen de rotzooi: uitgepakte rugzakken. Met Jos besprak ik al dit probleem. Als je nu in één zak al de nodige spullen doet, dan hoef je alleen die rugzak maar mee naar boven te nemen. Blijf je wel aan het graaien, want alles zit dan in dat ene pak gestouwd. Of, als je de belangrijke spullen nu eens overal bovenin doet. Maar dan krijg je weer een ratjetoe als je de minder belangrijke spullen nodig hebt. Hoe je het ook draait of keert, het blijft een gepak en gezak elke dag, waar heel veel tijd in gaat zitten.
En hoe gaat het met de psyche? Vrouw weg, vrienden weg, winter. Weer alléén zoeken naar onderkomens. Kom op, een grote kerel kan de hele smart toch ook wel alleen aan, nietwaar? Welwaar! Gisteravond heb ik de metgezellen nog even gefilmd, geïnterviewd. Ze merkten op, dat het lopen in deze omstandigheden van alles was, maar het woord leuk niet de juiste kwalificatie is. Lekker afzien dus. Eind volgende week komen enige vrienden van de gymclub een paar dagen. Dat lijkt me eigenlijk wel heel leuk. En het weekend van de 20ste komen de collega’s van de werkvloer van de praktijk hun opwachting maken. Vast ook heel leuk. En dan verwacht ik rond die dagen nog bezoek van de cineasten, die mijn reis vastleggen op film en ook rond die tijd komen nog een paar vrienden uit Epen. Misschien kan ik dan, in de Ardennen, beter een paar weken pauze houden in een kuuroord of zo en audiëntie houden. Ook al om al het gebrachte snoep op te krijgen.
Zoals al eerder gemeld, vraag ik me ook af, of ik Leon niet zou achterlaten, als ik in Denemarken de Oostzee oversteek naar Zweden. Dan kan ik me in Zweden en Noorwegen niet alleen sneller verplaatsen, maar ook wat meer wijden aan de sociale aspecten van mijn reis. In Noorwegen volg ik nl. 600 km. de in Scandinavië zeer populaire pelgrimsroute van Sint Olav, van Oslo naar Trondheim. Een stuk noordelijker, boven de poolcirkel, in Lapland, loop ik de 450 km. lange Kungsleden, het Koningspad. Daarna nog 450 km. van de Nordkallotleden. En dan wil ik niet geremd worden door paardje Leon. Alleen weer kijken wie dan in Denemarken mijn Leonke komt ophalen. Gegadigden? Mijn Jeep met paardentrailer staat ter beschikking. En dan kan ik de 3000 km. door Noorwegen zorgen voor het opleuken van mijn reis, misschien wel samen met Lappen en Lapsen, samen ook wel Samen genoemd.
Nu moet ik vandaag eerst opnieuw gaan infrastruktureren, voor ik naar de pizzeria aan de overkant van mijn pension ga. De afstanden die in mijn boekje over de Grande Randonnée-etappes staan, kloppen niet met de afstanden op de landkaart. De GR slingert en zigzagt veel. De rechte binnenweggetjes zijn soms veel korter, maar mogen dan weer niet te druk zijn. Een heel gezoek en vergelijk. Daarvoor moet weer wifi hebben. De logisadressen zijn òf in de winter gesloten, òf overdag niet bereikbaar, òf het nummer klopt niet, of, of, of en bovendien heeft mijn telefoon weer geen bereik. Kost je onevenredig veel tijd, die ik ook zinvol (???) had kunnen besteden aan gesprekken over de familie van mijn gastvrouw, haar magnetisme of kijken naar haar tv-programma’s. Overigens zijn mijn gastvrouw en – heer superaardige en hulpvaardige mensen. Gelukkig heb ik de maandag-en dinsdagavond weer gepland, zodat ik zonder grote zorgen de nieuwe week kan beginnen. Ik vroeg mijn hospita of het Frans geen uitdrukking heeft voor een nieuwe dag een nieuw geluid, another day, another dollar, ‘ne nujen daag oe de muuës nog nuuks a gedoeë hant. Hun antwoord was: un nouveau jour. Vind ik wel wat magertjes voor een taal als de Franse. Als ze mon tonton tend ton tonton ( mijn oom knipt jouw oom) hebben en ook ne trappe pas dans l’espoir (trap niet in de hoop), je suis rue ( ik ben weg), dan zou je toch meer verwachten. Allé, hein, comme ci comme ca, comme tralala.

N.b. Mocht iemand het stoutmoedige voornemen hebben een dag of zo mee te lopen, wees dan niet bang, want de afstand wordt dan aanzienlijk naar beneden bijgesteld, uiteraard zonodig.