Woensdag 20 mei 2015 Hundorp, herberg Sygard Grytting 22 km.

19.26 uur zit ik hier buiten op het overdekte balkon mijn blog te schrijven. De accomodatie is onverwarmd. Echte pelgrims moeten afzien. En ik ben helemaal geen echte pelgrim, alleen maar als dat uitkomt. Het is koud en ik heb Tosca’ s deken omgedaan. Zij ligt naast me op het droge hout. Als ik ga slapen krijgt ze de deken om buiten op te liggen. Ik slaap op een bed, in mijn slaapzak. In mijn slaapkamer hangen gelooide schapenhuiden, dus mocht ik het te koud vinden, dan weet ik “bescheid” ( is toch met een ” d” , niet?).
Hoe was de dag? Het weer blijft steeds een kernpunt. Het was zonnig, lekkere wandeltemp. En ik had dus bovenstebeste zin. De natuur was mooi, met watervallen (foto’s), bospaden, door schapenweien. In Ringebu pinde ik geld, kocht een batterijenoplader en ging naar het station, omdat ik had gehoord, dat daar wifi was. Onder het genot van taart (hier altijd met marsepijn) en mijn koffiedoping werkte ik mijn blog een beetje bij. Anders zie ik over een paar dagen door de bomen het bos niet meer. Vooral wat de foto’s betreft. Die foto’s op de blog zetten kost een eeuwigheid. Het hield me 1,5 uur bezig. Tosca wachtte ongeduldig buiten, onder een grote parasol, af en toe blaffend, mogelijk om warm te blijven. Inmiddels was het nl. weer gaan regenen.
iedere Noor die ik spreek over het weer, vertelt me, dat het hier helemaal niet zo veel regent. Dat zelfs veel gesproeid moet worden in de zomer. Dan zeg ik maar niet, dat ik ook een Noors grasdak thuis wilde, maar daar is te veel hemel- of ander water voor nodig. En dat beregenen komt omdat de leien- of stenen bodem heel snel uitdroogt.
Ik ontmoette het eerste koppel wandelaars op de hele Olavsroute van de laatste 10 dagen. ( Foto). Twee Tsjechen, die een week naar een hoogvlakte- natuurreservaat (Dovrefjell) hier wilden. Wegens de diepe sneeuw hebben ze hun plan veranderd en lopen nu ook een aantal etappes Olavsweg, maar dan tegengesteld aan mij. Jammer. De eenzame cowboy ging weer door.
Bij de kerk van Frya begon het weer. “Een uitzondering hoor, dit koude voorjaar”. Allà dan maar, ik ongeluksvogel. Ik zag in de verte, bij het dorp Frya, een tankstation, mijn veilige haven voor lunchpauze en tevens de gelegenheid om voor vanavond te bespreken in Hundorp. Ik was welkom èn de enige. O.k., kan ik ook doen wat ik zelf wil, al had ik me deze route wat gezelliger voorgesteld. Het dorp is genoemd naar het riviertje Frya. Als ik me goed herinner is Frya een van de Germaanse goden, waarnaar ook onze vrijdag is vernoemd. Het donderdag zou komen van de Germaanse god Thor, zo heb ik het vroeger geleerd.
In de buurt van Forr is de Olavsroute omgeleid. Er wordt daar een tunnel aangelegd. De route is nu zodanig omgelegd, dat je een beestachtig end loodrecht omhoog moet en later natuurlijk weer hetzelfde bergaf, maar ook dan weer stijl omlaag, door drassige schapenweiden, die altijd droog zijn, want hier moet veel gesproeid worden, maar die juist dit jaar erg nat zijn. Amehoelalala. Ik loop gewoon recht door, lekker vlak, over de werken, tussen graafmachines door en wedden dat ik er dan ook kom? Ik bèn er gekomen, maar hoe. Om de tunnel-in-aanleg te vermijden moest ik over de E 6. Dat is de grote doorgaande tweebaans autoweg, die van zuid naar noord Noorwegen loopt. Aan een zijde van de weg is de bergwand, aan de andere zijde vangrail. Nu was ik dat wel al gewend met Leon, mijn ex, de pony. Dus kozen we het hazenpad. En dat was dus buiten de vangrail. De vrachtwagens suisden 1 m. naast ons voorbij. We liepen half in het talud. Maar ik maakte van de nood een deugd door mezelf wijs te maken, hoe lekker het zonnetje scheen, hoe heerlijk de bloemen roken, wat lekker vlak ik kon lopen, vergeleken met de klim over de berg, hoe fijn tredzeker is was geworden in die maanden en met de gedachte dat het maar 4 of 5 km. zou duren. Wat een genot!
Niet zo lang later zie ik het bord van mijn herberg. Een oude fiets en een kunstwerk bij de oprijlaan trekken mijn aandacht (foto’s).
De waard leidt mij naar mijn onderkomen, zoals boven al vermeld. Hij zegt, dat ik ook in het woonhuis had kunnen slapen, maar behalve dat dat veel duurder is, heeft hij de “boet” (hut) vol met familie, want gisteren is zijn vader begraven. Ik wilde betrokkenheid tonen. Hoe oud was vader? Plotseling of zagen jullie het aankomen? Maar ja, met een vreemde was hij niet zo snel vertrouwd. Hij ging snel terug naar zijn bezoek. Tot morgenvroeg 8 u., spraken we af en dan spreken we verder, zei hij.
De zon komt door. Het is 8 uur in de avond. Ik ga eten met Tosca, wat telefoontjes plegen en dan vroeg naar bed. Dèh da (zo dan, in de zuidoosthoek van Limland)