Woensdag 15 juli 2015 van Sitojaure naar Vakkotavare hut 22,5 km.

Mogelijk zou rond vanmorgen om 9 uur een vastedienstboot aankomen bij onze Swinehut aan het Sitojauremeer. Een gezin stond al te wachten op de aanmeerplek, muskietennetten om het hoofd. Na een poos Engels met ze te hebben gesproken bleken het Nederlanders te zijn. Gisteren kwam ik al roeiend op het meer twee Nederlandse meisjes met drie honden tegen, die de tegenovergestelde kant op roeiden, dus onze communicatie was toen noodgedwongen zeer kort en gebrekkig.
Komt de boot nu, of komt die niet? Hij kwam, maar mocht ons niet meenemen, omdat hij de reguliere bootdienst was. Als je buiten die vaste bootdienst om wilde worden overgezet, dan moest je een vlag hijsen en zou een samenschipper je komen halen. En de Nederlander had de vlag gehesen. Zo stond het op een bord: wilt u worden opgehaald, hijs dan de vlag. In feite was de vlag een plastic watervat, dat in een mast moest worden gehesen. De reguliere dienstboot, die standaard ’s morgens en ’s avonds kwam, ook als er geen vlag was gehesen, wilde niet in het vaarwater komen van de samenschipper en vertrok, zonder ons. Ik bel de samenbootman wel voor jullie, beloofde hij en dan komt die over zo’n 20 min. Nog een uur gewacht: niets. Opeens komt de boot van de reguliere dienst (normaal alleen ’s morgens en ’s avonds) weer aangeknord: een vrouw aan het roer: mijn man belde de Samen. De Samenschipper is verhinderd, dus kom ik, van de reguliere dienst,njullie halen. Hèhè, toch nog hier weg gekomen. De stuurvrouw zet ons aan land. Ik had me er op gespitst bij het winkeltje in hun woning mijn voedselvoorraad aan te vullen. Alles op, zei ze. Ik heb de ziekte van Crohn (chronische darmontsteking) en was de laatste dagen weer onwel. Ik heb niets kunnen voorbereiden. Hij is dokter, zeiden de Nederlanders, op mij wijzend. Een heel consult volgde over al dan niet gebruik van imodium, prednison, hoeveel dan wel of niet. Verder nog een heel verhaal over dat ze weliswaar in de rimboe van Lapland woonde, maar ook jaren had gewoond in Engeland, Japan, een Caribisch eiland en ik weet niet waar al nog meer. Lijkt wel Sidharta van schrijver Hermann Hesse, die na een uiterst succesvol leven genoegen nam met een baan als veerman.
Intussen was het al 10.45 u. geworden. Om 15.55 u. vertrekt er een boot bij Saltoluokta over het gelijknamige meer. Dat is nog 22,5 km. Als je snel loopt haal je die misschien net. Steeds meer sneeuwvelden en o.a. een nog half bevroren meertje gaven aan hoe hier de weersgesteldheid is. Het pad bereikte een heel stijl ijsveld, een paar honderd meter breed en lang. Als je daar aan het glijden kwam, werd je val uiteindelijk gebroken, met daarbij je rug en alle ribbetjes, op de rotsen onderaan het ijsveld. En dan heb je zo’n grote, zware, speelse hond aan de lijn, die niks heerlijker vindt, dan te dollen in de sneeuw. Hij verheugde zich waarschijnlijk al op de ribbenkluifjes. Levensgevaarlijk! Ik vond het zó luguber, dat ik met veel gebalanceer mijn rugzak heb afgedaan, die tussen mijn benen vasthield, de filmcamera er uit haalde, om dit precieuze moment vast te leggen. Ik dacht, als ik het niet redt, wordt deze opname vast een populair utube filmpje. Opa’s laatste nummertje!
Halverwege een korte lunchpauze op de hoogvlakte bij een schuilhut. Foto. Onderweg lekker geen muggen op de hoogvlakte, koele wind. Tosca vulde haar rantsoen aan met drie muizen en een lemming, terwijl ik haar nota bene aan de lijn had. En dan mensen maar beweren, dat het zo zielig is voor die arme hond, zo zonder mobieltje, tv, ijskast en zachte divan, waar ze dan 8 uur zou moeten wachten tot het baasje terug komt van de hectische werkdag.
Onderweg had ik een moeilijke passage over weer een hoogvlakte, 9 km. vóór Saltaluokta. Foto. Ik at er buiten wat muëssli met poedermelk en koud water. We passeerden het Samendorp Vaggevaratj, de rivier Autsutjjåkka. Er stond 7 u. voor, maar binnen 5 u. was ik in Saltoluokta. Het was een ruime hut, met wat uitgebreidere winkel. Ik had nog 10 min. om inkopen te doen voordat de boot vertrok over het Pietsauremeer. Zo haalde ik weer juist op tijd de boot, die me bracht naar de overkant, het “dorp” Kebnats. Van zo’n dorp moet je je niets voorstellen. Geen kerk, geen winkel. Z

Wachten bij Swinestuga op de boot over Sitojaure, samen met Nederlands gezin uit Assen

Een korte lunchpauze met muesli.

Deze vogel zit hier veel. Is dit een goudplevier???

Ook dreigende luchten kunnen sfeervol zijn

De Vakkotavarastugan

Drinken en wassen aan de rivier

Gelukkig is er wel een douche

En een w.c!

Kamp voor schoolkinderen in de Vakkotavarahut

Hele avond verteld met de groep schoolkinderen en hun leiding

oiets als Cottessen, Camerig of de Rott. Kleiner dus dan Lutjebroek.
Van Kebnatz wordt de Kungsleden onderbroken door een busrit van een uur naar hut Vakkotavare. Een groep schoolkinderen hebben daar een sportief bergkamp, dus is het er hutje-mutje vol, maar wel gezellig. Tosca mocht in het houthok. Terwijl ik mijn blog zat bij te werken op de houten waranda bij Tosca, in de avondzon, kwam de begeleidende gymleraar een praatje maken. Na mijn verhaal aanhoord te hebben, vroeg hij, of ik voor de kinderen wat over mijn reis wilde vertellen. Weer geen stromend water binnen, baden in de ijskoude rivier, douche buiten achter een losgescheurd gordijn, met hetzelfde ijswater, urinoir zie foto. En uiteraard geen wifi.
Mijn kant en klaar maaltijd opgegeten en ik nam me voor dalijk maar bijtijds onder de wol te gaan in de vierpersoonskamer met stapelbedden, want morgen wacht me weer een zware dag van dik in de 20 km.
Na het eten word ik gevraagd door de leiding van de kindergroep om te komen vertellen over mijn ervaringen. Het werd een gezellige avond met veel interesse over en weer voor elkaars ervaringen: voor de kinderen (9-12j.) om op stap te zijn zonder hun mobieltjes en de luxe van thuis. Ik vertel o.a. over de ontmoeting met de ontevreden Canadees, die zei: I hate Europe and I hate Europeans. Terwijl ik alleen maar overal aardige mensen ontmoet. Moraal: assholes meet assholes. En dat je niet alleen loopt met je benen, maar ook met wat zit tussen de oren. Frappant hoe ze hier al Engels leren op de lagere school. Door de kou en omdat we boven de boomgrens zitten ( 700 m.) zijn er weinig muggen.