12 November 2014. Baños de Montemayor 10 km.

Baños de M. Leon in achtertuin

Rob in herberg van Baños de M

Baños de Montemayor, Romeinse baden

Doel van de foto was de achtergrond

Rob, Plien en Harrie. Badjas verplicht. Bale, bale (goed, goed)

 

 

Gisteravond goedkoop en, uiteraard, goed gegeten in de plaatselijke uitspanning. Daar troffen we de 3 mannen en 1 jonge vrouw, die we overdag waren tegengekomen bij het oversteken van een riviertje. En verder nog twee Fransen, een Spanjaard, die 40 km. per dag liep en de Spaanse guapa (schone). Ik vroeg of ze ook wel echt Spaans was. Halfslachtig antwoord, maar vandaag begreep ik waarom. Mamma was Frans en papa Spaans. Ik overwoog nog te vragen of ze een van mijn jeugdliefdes kende: Spaanse Maria Pilar Lorenzo de Garcia, allemaal zo ongeveer de meest voorkomende Spaanse namen, dus geen kans. Ik vroeg waar ze heen wandelde. Weer onbestemd antwoord. Volgens een van de Fransozen waarschijnlijk op zoek naar een man. Ja, zei Rob, jammer dat ik mijn leeftijd niet mee heb. Ik sprak de hoop uit dat de Frans-Spaanse gerontofiel was. Rob: nooit van gehoord. Wel van necrofiel, maar zo ver zijn we nog net niet. In dit geval jammer.
Leon werd op het terrein van het zwembad ondergebracht. Oh, zei ik tegen Rosa, de beheerster van de albergue, Leon mucho quiere natacion (hij is gek op zwemmen). Ja, maar je moet hem wel vastbinden, want hij mag niet in het bad. Tosca werd een betonnen binnenplaatsje toegewezen, met metershoge muren er om en geen beschutting tegen de regen. Rosa wist woensdag niet dat Toscaatje heerlijk onder mijn bed sliep, ’s nachts de riem weer eens doorbeet en vervolgens lebde (likte) Tosca Rob am ar..(Ripuarisch plat voor zitvlak). Hij, Rob, had (door Tosca?) heerlijk en voldaan geslapen, ondanks de koffie. Ik zei gisteravond nog tegen herbergierster Rosa: dank voor alle moeite en nu maar gauw naar je kindjes. Zegt ze: de jongste is al 37! Heb ik waarschijnlijk een goede beurt gemaakt.
Omdat ik nog steeds voor lig op mijn programma en omdatRomeinse brug, 3 1/2 m., del Cubo, gerestaureerd

[caption id="attachment_2939" align="alignnone" width="300"] Rob drinkt 30 min. kopje koffie, Plien houdt paard vast.

het slecht weer is en we bovendien vandaag moeten klimmen, hebben we besloten tot een korte etappe, nl. 10 km., verkeerd lopen niet meegerekend.
Dus laat aan het ontbijt. De Fransoos van gisteravond in Aldeadenueva del Camino voegde zich bij ons en vertelde over de Finisteres. Dat is vlak achter Santiago en is de meest westelijke punt van Europa, de plek waar de ziel verder gaat na ons einde. Mensen lopen met een zware steen op zak daarheen. De steen symboliseert al hun zorgen. Die steen laten ze dan achter op het strand in Finisteres. De Fransoos zei, dat hij zijn zorgen in zijn hoofd had en niet van plan was, om die onder de arm te nemen en op het strand achter te laten. Doe ’s effe normaal man! En dan verbranden ze daar ook nog hun kleren. Rob zag het al voor zich? Naaktstrand van mensen met zorgen en zonder kleren, verontreinigd door gesmolten goretec kunststofkleding. En, vervolgde de Frnsoos, dan laten ze 9 golven over zich heen gaan, voor de 9 maanden zwangerschap, als wedergeboorte. Ik stelde 40 golven voor, voor de 40 weken, maar volgens Rob overleef je dat niet en dan is het een terminaaloefening i.p.v. een wedergeboorte.
In dat Baños waar we heengaan zijn termaalbaden. Als we dan straks op tijd daar zijn, nou, wie weet. Ik heb vandaag, door de korte route, tijd voor foto’s van de gevaarlijke verkeerssituaties. Ook moest ik Leon een keer over een veerooster leiden, waarvan ik dacht, dat het moest lukken. Het lukte, maar Rob signaleerde dat de buizen door Leons gewicht gevaarlijk veel uit elkaar weken. Weer “zwijn” gehad. Hoehoe. Ik zeg tegen Leon: De mooiste bloempjes groeien op de rand van de afgrond. Hij brieste begrijpend.
Soms liepen Rob en Paulien voor, soms liep ik achter. Is dit een pleonasme, Maud en Arthur?
Wat een herberg in Baños de Montemayor: open haard, museum over de Via de la Plata en over de cañada’s, oude veedriften, die ook vaak samenvallen met de 800 km lange Romeinse Via de la Plata die ik bewandel. Castilië, waar we nu lopen, is van de wolopbrengsten welvarend geworden in de 15 e eeuw. Een stukje geschiedenis. Castilië y Leon, de historisch belangrijkste provincie van Spanje.
De “noon” (middageten) genuttigd om 15 u. Ik wilde die wodka, die ik van broer Jack had gekregen in Z-Spanje kwijt, dus toasten. Ik toastte op de “vot”, afgeleid van votre santée, Rob toastte op de “naksje” oma, waarschijnlijk ook zaliger. De wodka ging op en zo heeft Leon weer een paar ons minder mee te slepen. Daar deden we het voor! En Tosca mocht voor de eerste keer gewoon in een herberg, waar trouwens geen kip was.
Op naar de Romeinse baden. De Romeinse baden waren aan de ene kant van de weg. Als jullie echt willen zwemmen kun je beter naar het moderne bad aan de overkant van de weg gaan, vertelde de kasjuffrouw. Wij naar de overkant. Als u speciaal voor de thermaalbaden naar hier bent gekomen, kunt u beter naar het antieke terminaalbad aan de overkant. Wij weer terug. Rob voelde zich terminaal verneukt. Thermaal, digitaal, terminaal, genitaal. Na een pilsje werd het allemaal erg verwarrend. Ik gaf hem voorlichting over de overgang, ik bedoel de overgang van de kwik- naar de digitaalthermometer. Mensen kwamen mij destijds vragen of wij ook al genitaalthermometers hadden.
Ik liep als eerste door een deur een ruimte binnen, op zoek naar het bad. Een vetkuif met witte jas, de masseur van de plaatselijke p.g. (psychogeriatrie), maakte zijn positie waar, door met strenge stem mij te vermanen dat ik in de verkeerde ruimte zat. Waarschijnlijk zat hij daar met kwade bedoelingen, want ik zag alleen maar dames, al waren ze niet meer van de jongste! In het echte bad deden een paar dames op leeftijd moeite om verticaal in het water liggend naar het gewelfde plafond te zwemmen. Wij zetten ons af en met één keer afzetten waren we aan de overkant. Even stenzen. Paulien, die vloeiend Spaans spreekt, vertaalde woorden van de geschrokken bejaarde zwemsters zoals stormvloed, onweer op zee e.d. Een stenen apollobeeld zonder armen, met mooie borsten, waarvan een borst zonder aureola mammae en een beeld van iets musculeus, wat waarschijnlijk ooit een man was geweest en nog wat van die beelden, die ons afleidden van de topsport, gaven het bad een Romeins tintje. Een gynaecoloog vroegen we waarom hij hier op vakantie kwam. Hij zei, voor mij in ieder geval geenItaliën. Wij toonden begrip. Wij als laatsten het bad uit. Dan moest je nog door de terminale wasstraat: zwavel met water spoot over je heen, vele sproeiers achter elkaar. Het lekkerste was dat het bloody hot was. Mijn collega zwemsters in Gulpen, D en D, hebben wat gemist. Dus dit wandelen is afzien. Bij het verlaten van het zwembad vroegen de “meisjes” aan de balie hoe het was. Bale, bale!, wat Spaans is voor goed.
Daarna in de herberg een kant en klaar maaltijd gegeten. Bij de inkopen van gisteren zat een blik met lekkere gemengde groenten, dacht ik. Bleek het alleen Spaanse pepers te bevatten. Nou ja, gelukkig komt nog een lekker puddingtoetje: bleek mais met stukjes ei en vlees te zijn. Dat dan ook maar opgepaaf (gegeten). Deed me denken aan dat blikje tripes (pens) dat ik per ongeluk kocht een paar dagen geleden en tenslotte maar aan Tosca gaf. Ik lijk wel een hond, een aaseter: pak wat je krijgen kunt. Bale, bale.