1 Januari 2015. Nieuwjaar. Port-Sainte-Foy. 19 km.

kleinste gemeente van Frankrijk

kerststal

Overal kerstkribben in Frankrijks kleinste gemeente

Donderdag.
Op oudjaar een aantal sms-jes verstuurd, maar mijn mobiel had geen bereik. Ik schreef de smsjes toch maar alvast, in de veronderstelling, dat ze wel ergens werden verzonden onder het lopen vandaag. Nu blijkt dat ik de hele dag al geen netwerkbereik heb, ook niet hier in de “stad”. Dus alle sms-jes worden ook niet verzonden, denk ik. De wandeling was wel weer goed te doen. Omdat hier in Frankrijk de bewegwijzering van de pelgrimsroute belabberd is, heb ik toch vaak moeten stoppen, om op de gps te kijken. Dat houdt lang op, want eerst moet ik dan de wat krappe handschoenen met de mond uittrekken, intussen duikt dan Leon altijd naar het gras in de berm, Tosca springt opzij, om Leon te ontwijken, ik moet mijn bril pakken, het boekje met de wegbeschrijving, de losse blaadjes, die in het routeboekje liggen. Een papier onder een arm, een handschoen onder een andere arm, komt een auto van voren en een van achteren. Even later blijkt: een papier kwijt, of een handschoen, of iets valt uit mijn jaszak. Buk ik om het op te rapen, dan weer hetzelfde liedje: Leon vliegt naar de berm etc. Het lopen is meestal wel prettig, maar mijn “moeilijkheidsfaktoren” bewerken me voortdurend. Ik voel me niet bepaald prettig en dat is zachtjes uitgedrukt. Vanochtend vroor het een graad of 5. Als op open stukken dan de wind pakt, dan is het niet bepaald aangenaam. Ik moest denken aan mijn schoonvader zaliger, André, die maar liefst 3 jaar in een jappenkamp heeft gezeten op Sumatra tijdens de tweede wereldoorlog. Hij moest zich doodwerken aan de Pakan Baru-spoorweg, zoiets als de Birmaspoorlijn, bekend van de film The Bridge Over The River Kwai. Hoe heeft hij dat volgehouden? Hoe kon hij, als een van de weinigen, het levend (halfdood) er van af brengen? Hij sprak er nooit over. Niemand zou het kunnen bevatten. Nu respecteer ik hem nog veel meer. Hij was een klein manneke, maar wat een bikkel!
Na weer veel mooie kerkjes, molens, boerderijen, wijngaarden en gehuchtjes te hebben doorkruist, voornamelijk over rustige, verharde binnenweggetjes, kwam ik voor in de middag al aan in Port-Sainte-Foy. De pelgrimsherberg was gesloten en voor onderdak moest ik me wenden tot de receptie van het ziekenhuis. Vandaaruit werd ik verwezen naar een onderkomen voor daklozen. Ik accepteerde direct. Het was een rijtjeshuis in het centrum, vlak bij het ziekenhuis, in een wijk waar hoofdzakelijk allochtonen woonden. In de gemeenschappelijke keuken, niet meer dan een donker hok, lag er een te slapen op zijn armen, een ander een filmpje te bekijken op zo’n apparaat. Het was er snikheet. Ik ging op zoek naar een plek voor Leon. Vond een marginale plek in het vlakbij gelegen park. Maar mijn onderkomen ligt in een wat gure wijk. Ik hoop, dat Leon niet wordt gestolen. Tosca mag binnen. Daar is het toch een zwijnerij. Mijn kamer is niet schoon, maar het is er warm, er staat een bed en wat wil ik nog meer? Wat ik wil, is dat mijn telefoon het doet. Morgen heb ik een hele lange dag, 34? km, moet ik dus vertrekken voor dag en dauw en kom ik pas tegen donker, of nog later aan. Dan wil ik wel zeker weten, dat ik morgenavond terecht kan. En als mijn telefoon maar steeds geen netwerk blijft vinden, dan kan ik niet verifiëren of ik morgenavond terecht kan op het afgesproken adres. En voor de komende dagen kan ik dan ook niets afspreken. Hoe moet dat nou? Intussen nog eens de wijk doorgelopen op zoek naar wifi: nergens! Bijna alles dicht. Velen hebben nog nooit gehoord van wifi. Waar kan ik vragen of iemand voor me belt naar mijn onderdak voor morgen? In het ene café wat open is, en geen wifi heeft, is de barman hartstikke druk. Zou ik vragen in het ziekenhuis? Hé, ik heb nog die reservetelefoon. Misschien funktioneert die wel. Maar die is helemaal leeg en ik weet niet of ik een passende oplaadkabel heb. Eerst maar wat eten op mijn kamer. Gelukkig, de oplaadkabel van mijn gsm past ook op de reservetelefoon. Intussen verstrijkt de tijd. Het begint langzaam avond te worden en de reserve telefoon doet het nog steeds niet. Duurt dat laden zó lang? Nog maar eens afwachten. Als alles niet lukt met die telefoons, dan moet ik mijn planning maar veranderen en wachten tot morgenvroeg de vvv, Office de Tourism, opengaat om 9.30 uur en dan maar iets laten reserveren via dat Office de Tourisme voor een korte route morgen, met een nieuw onderdak. Het logeeradres van morgenavond kan ik dan omzetten naar overmorgenavond, hoop ik. Maar de dame waarmee ik had afgesproken voor morgenavond, werkt morgen en is dus misschien weer niet bereikbaar. Ik weet niet of het nog allemaal is te volgen, maar het moge duidelijk zijn, dat niet het lopen het probleem is, maar juist de hele infrastruktuur er omheen. Een bekende sms-te me en merkte (terecht) op, de straatkinderen in Peru hebben het lastiger. De daklozen in dit pand ook. Maar leuk is dit allemaal absoluut niet. In de winterse kou lopen en niet weten of je een onderdak vindt voor alledrie. Dan krijgste de mismood! En de neiging er de brui aan te geven. Maar goed, hopelijk funktioneert straks alles weer.
Een paar uur later:
Gelukkig heb ik mijn reservetelefoon aan de praat gekregen. Direct naar huis gebeld om de beste wensen over te brengen. Opeens komen 35 sms-jes binnen van de laatste dagen. Neem me niet kwalijk, dat ik ze niet beantwoord. Maar voor iedereen een HEEL GOED 2015. Mijn overnachting voor morgenavond bevestigd. Als nu het paard niet wordt gestolen, ga ik met een veel minder zware geestelijke last, eigenlijk wel tevreden, naar bed.
Weer een paar uur later: even Leon in het park wat bijvoer brengen. Ik had van de laatste gastvrouw nog wat oud brood en mais meegekregen. ‘T zal toch niet waar zijn! Leon alwéér weg, maar dit keer mèt de touwen. Dus die is meegenomen. Vind je het nog steeds leuk, Harrie? Neen, dit is klo.. met een rietje! Ik de politie gebeld. Krijg je weer zo’n nauwelijks te verstaan antwoordapparaat. Daar in die bar is nog licht aan. Ze waren net aan het sluiten. Kunt u me helpen? Ja, de gendarmes hebben op last van de burgervader het paard elders heen gebracht. De burgemeester had het paard in het park zien staan. Dat is gevaarlijk voor de kinderen en hij had Leon laten weghalen. Kom maar naar het politiebureau om alles te regelen. Eindelijk vind ik laat in de avond het politiebureau: bordje: spreek hier uw boodschap in wacht op antwoord. Dat gedaan en vervolgens geen antwoord. hoe lang moet ik in dit donker portaal nog wachten? Na enige minuten komt een agent aan de deur. Entrez. Uw naam, uw adres. Ik zit bij de daklozen. Tijdens mijn ondervraging belt zus Francien. Ik zeg: ik bel je zo terug. Ik zit bij de politie. Oh ja. Eind van het liedje is, dat ik me morgenvroeg om 8.30 u. moet melden op het gemeentehuis bij de burgervader. Ik ga er van uit dat ik dan Leon terug krijg. Voordeel is misschien, dat Leon goed voer krijgt vannacht; nadeel is, dat ik morgenavond tot in het donker mijn route moet lopen. Nog eventjes gesocialiseerd met de daklozen (best aardige kerels) en een filmopnametje van hun gemaakt. Het is allemaal vrij enerverend. Misschien moet ik maar eens gaan denken over een rustdag. Maar dan moet ik wel een goed onderdak voor de dieren hebben. Dus dat is niet zo maar te plannen. Morgen meer. Eerst even contact met de kinderen zoeken voor het licht uit gaat Licht uitgaat is alleen letterlijk bedoeld!).