Maandag 18 mei 2015 Glomstad, een pension bij Oyer 22 km. + een paar extra

Oog in oog met trollenfamilie

Een Elvisrestaurant. “It’s now or never, just hold me tight, kiss me my darling, be mine tonight…

Containers staan hier altijd onder een afdak. In mijn sportclub staat kwaliteit ook altijd onder een afdak ( voor de intimi!)

Uitzicht vanaf de tuin van mijn herberg

Uitzicht vanaf eettafel, door glasruit, vanaf Glomstad, maar dan de andere kant op

Deze woesteling wilde door de muur lopen

Dit schrijf ik maandagavond, gezeten in een nieuwe, nog niet geschaafde, houten tuinstoel in berggasthof (ze noemen het hotel) Glomstad, met streepje door de O, hoog boven het Gutbrandal. Het dal is genoemd naar boer en viking hoofdman Dale Gutbrand, die in 1021 op niet zachtzinnige wijze door Koning Olav gedwongen werd bekeerd tot het cristendom. Een van koning Olavs mannen sloeg een beeld van de niet christelijke, dus heidense god Thor (waar onze donderdag naar is genoemd) aan stukken. Uit het beeld kwam ongedierte gekropen: muizen zo groot als katten, reptielen en slangen. Moet dan wel in groot en zoölogisch gezien interessant beeld zijn geweest. Misschien wel een terrarium.
Maar eerst terug naar het begin. Omdat ik gisteravond bij het bestellen van avondeten – de keuken sluit hier overal om 6 uur en dan vertrekt iedereen – hoorde, dat er geen ontbijt zou zijn, hetgeen ik wel raar

Elandenkeutels op veel plaatsen in het bos

Hier lunch?

Het koppel dat zo aardig was mij lunch te verschaffen ( tegen betaling!)

Tosca vindt het geweldig

Weer een nieuwe prooi

vind voor een hotel, griste ik in het langslopen gauw 2 sneeën brood van een nog niet opgeruimde dis, om in ieder geval iets te eten te hebben tot morgenmiddag. Mijn eigen voorraad was op. Na 3 uur wandelen zou ik morgen een tankstation passeren en daar krijg je altijd hotdogs en andere etenswaren.
Een foto van een elandenkop en ik. Wie is wie?
Het was zonnig weer. Een paar miezerregentjes deden me de poncho aantrekken, uit en weer aan. Dat is balen, want steeds moet ik me weer losgorden, vastgorden, rugzak open, rugzak dicht. Maar het hield toch over (zo heet dat toch, hè, als het droog blijft). Het begon met honderden meters hoogte overbruggen. Als student noemden ze (niet ik natuurlijk) dat kloten met een rietje. Toen een prachtig bospaadje, langs watervalletjes (foto), weien, bos, mooie vergezichten. Even gefilmd. Grafheuvels. En dan: zoek het je verder maar uit. Geen markeringen meer. Elk verkeerd weggetje kan betekenen dat je moet omkeren en als je dan in de bergen honderden meters berg op of af moet, zakt het enthousiasme wel enigszins. Ik legde zeker 1500 hoogtemeters omhoog af. Goed uitkijkend op de moerassige, stenige paadjes, waar ik mijn voeten neerzet, geholpen door een jonge hond, die bij elk schaap en elke vermeende ree, mij uit mijn evenwicht trekt. Misbaksel! En de mensen maar zeggen dat jij zo mooi en lief bent. Voor een oude bok is dat allemaal heavy, man (uitspreken in het Engels). Zit ik goed, zit ik niet goed? Vooruit, of toch maar 1,5 km. terug? Na 2 uur was ik nog maar 4 km. verder. Zo haal ik nooit mijn streefdoel voor vanavond. Moet dat dan? Niemand die op me wacht.
Wisselend blij over het prachtige landschap in de zon en balend van het klimmen en dalen bij ontoereikende routemarkering in de regen, kwam ik bij boerderij/herberg Skaden Gard. Een koppel, minder jong dan ik, deed open. Can I have breakfast or lunch here, please? Nou, eigenlijk niet, maar come in for a coffee. 15 Min. later zat ik toch aan een lunch, gezellig pratend met beide. Foto. Want natuurlijk was er weer niemand anders. De oude baas was al de 8ste generatie op de boerderij. Volgens mijn boekje zitten er jaarlijks enige tientallen wolven in Noorwegen, die dan acuut door boeren en jagers worden geëlimineerd. Ook hier zou afgelopen winter een wolf zijn gezien òf geschoten, dat weet ik niet meer. Ja, en een enkele keer ook een beer, voegde de heer er aan toe. Naar trollen heb ik maar niet meer gevraagd. Er zit er een in de hut naast mijn avondpension (foto). Nog wat gebabbeld over Limousin-, Charolais- en Simmentalvee, dat hier allemaal voorkomt. En over het bijna verdwenen Gudbrandras, de Dula Ku geheten.
Waar gaat het vandaag naar toe, vroeg de man. Ik zei, dat ik naar Berget had willen gaan, meer dan 30 km., maar dat ik dat niet haalde. Ik besloot stante pede te bellen naar herberg Glomstad en daar was ik welkom: 23 km. vandaag, de paar extra km. fout lopen niet meegeteld.
Ook zag ik onderweg nog jagers met pijl en boog, als versteend, staan posten (foto). Ze hadden op die plek al verschillende jaren in de zomer Nederlanders op bezoek gehad, die goed Noors spraken. Het was ook een magnifieke plek, met riant uitzicht.
Ik daalde af naar het honderden meters lager liggende dal, op zoek naar het in mijn boekje beschreven tankstation. At daar wat, zag dat ik eergisteren geen 3 kg. zak hondenvoer had hoeven kopen en meezeulen, want hier hadden ze zakken van 1 kg. Maar dat weet je natuurlijk niet van te voren. Toen weer 5 km. bergop, over een weer mooie weg. Veel foto’s gemaakt, o.a. van de kleine afdakjes/huisjes die ze hier over de afvalcontainers zetten, nog eens van de gekleurde huizen, leien daken. Termietenheuvels, die ik hier regelmatig zie. Verder over stijle bospaadjes, vaak versperd door omgevallen bomen, (foto) ploeterde ik bergop, bergaf, over een waterval (foto), over de Dodenweg (foto) naar een bergkam waar een bord aangaf dat hier ook al weer een meer dan 2000 j. oude grafheuvel lag, net als in ons Vijlenerbos (foto). Doet me denken aan de “Liekewèg” nabij Zevenwegen, ook alweer in de ” Vijlenderbeuësj”. Van Jos M. leerde ik, dat als iemand stierf in mijn buurtschap aan genzieë (gene zijde) van het bos, daar in Cottessen waar ik woon, in de winter de doodskist vanaf Zevenwegen in de sneeuw een paarhonderd meter berg af werd gesleed, door het bos, naar de andere kant van de berg, waar de kerk van Vijlen lag, over een holle weg, die zo dus aan zijn naam kwam. Klopt toch, hè Jos?u

Minder goed weer

Beter weer, sneeuw in de verte

Over een waterval naar de Dodenweg

Begin Dodenweg

Dodenweg versperd door omgevallen bomen, de schrik van de goden

2500 j. oude grafheuvel aan Dodenweg

Wat is dat in het veld? Reeën? Een geïsoleerd schaap? Onwaarschijnlijk. Het bleken kroeënekrane (kraanvogels dus). Zie foto. In Frankrijk had ik ze met tientallen zien fourageren op de velden, tijdens hun trek. Maar hier wonen ze dus.

 
Ik had aangekondigd tussen 5 en 6 aan te komen bij herberg Glomstad. Volgens mijn lunchdame haalde ik dat niet, maar ik haalde het natuurlijk wèl, al was het op de valreep: 6 uur. Natuurlijk weer de enige gast. Gisteren, op nationale feestdag, hadden ze 200 man te eten gehad. Dan zult u wel “poem” ( dood op) zijn, zei ik. Vanochtend wel, maar nu gaat het weer, antwoordt ze. Ik zeg, dat ik me voel als een prins, helemaal alleen in de antieke herberg, aan een groot raam met prachtig uitzicht over het dal (laatste foto), een op een bediend door de vrouw des huizes. Na het eten komt de baas nog even vertellen. Vorig jaar de zaak overgenomen van een kinderloze oude dame van 66, die 12 generaties hier hadden gewoond. Ze hadden hier veel partijen, begrafenissen, huwelijken etc. Hard werk, maar met voldoening gedaan. Zo hoort het ook, dacht ik. Morgenvroeg om 8 u. ontbijt, spraken we af. Tosca mag in de onverwarmde garderobe. Prima.