Maandag 13 juli Rittak Schuilhut, tussen hut Pärte en plaatsje Aktse 26 km.

a

De Partahut. Rechts-voor voor de Duitser. Daarnaast de Belgen uit Antwerpen. Een was de fee Waterleidingen overbodig. Men drinkt uit rivier of meer

Gisteravond dropenen de kleren nog. Ik wrong ze uit, in de hoop dat ze vanochtend droog zouden zijn.
Een VVV waar ik heen had willen gaan, was er helemaal niet in Kvikkjokk. Jan besloot toch definitief een andere route te nemen: de Padjelanta. Na een dag of 14 zou hij in Abisko zijn, terwijl ik daar via mijn Kungsledenpad een aantal dagen eerder zou aankomen. We zullen t.z.t. wel zien of we op elkaar wachten, d.w.z. ik op hem, om daarna weer samen verder het wildernispad van de Nordkalottledenroute te lopen. Met zijn tweeën is toch altijd veiliger. We zien wel, on verra.
Het is een van de warmere dagen. Tussen 15 en 20 gr. Ik heb goed geslapen, flink gebuffeld aan tafel, een nieuw muskietennet om mijn koppie en extra proviand ingeslagen plus muggenolie voor Tosca. Wie doet me wat? Het lopen ging dan ook uit de kunst. Lekker mijn eigen tempo, perfect, ondanks de horden muggen.
Na vier uur i.p.v. de 5-6 u. die in de gids staan, bereikte ik om 15.30 u. de Pärtehut, het einddoel volgens mijn gids. Maar ik kan nog wel uren verder. Weet je wat, we maken hier wat soep, eten uitgebreid en dan doe ik de helft van de etappe van morgen nog. Op die helft ligt een schuilhut boven de boomgrens, de Pärtehut. Daar is het koel en winderig, dus minder muggen, dacht ik. Maar ik was al voor het tegendeel gewaarschuwd. Aangekomen in de Pärtehut zaten daar ook twee koppeltjes jonge Belgen uit Antwerpen en een Duitser, die perfect Nederlands sprak. Had 10 j. in Nijmegen gewoond en woonde nu in Stokholm. Ik ontmoet steeds maar landverhuizers. Typisch. Terwijl ik binnen, gezeten aan het raam, mijn boeltje verorberde, zag ik buiten een schone fee met zo ongeveer niks aan, kletsnat, over het bospad struinen naar onze hut. Fata morgana?Jongensdroom, beginnende dementie met ontaard gedrag? Ich woar netuurlijk zoe vaan miene sus oaf, tot ik vergoat mich die sjoen prie ’s good te betrachten (Vrije vertaling: ik was zó met mijn eten bezig, dat ik trachtte me te concentreren op mijn prei). Het bleek één van de Antwerpse nymfen te zijn, die zich waarschijnlijk had gewassen in het meer en nu uitdagend haar muggenproofheid uittestte. Foto. Bordje “Drinkwater in meer”.
Marius, de internationale Duitser, en ik stapten op en gingen verder, richting Aktse. Maar al snel was Marius verdwenen. Ik heb hem niet meer gezien.
Goh, wat gaat dat lopen ontzettend veel beter als je goed hebt geslapen en het buikje vol hebt. Wat had ik ook weer van Betty geleerd? Wen-t-’t kuusjke zaat is, da let ’t zich. (als het varkentje de buik vol heeft, gaat het liggen). Dat ga ik dus dalijk ook doen, want intussen is het al avond. Maar eerst nog de aankomst in de schuilhut vertellen. Omdat ik bij Pärtehut nog niet moe genoeg was, had ik toch besloten nog de halve etappe van morgen er bij te nemen, tot aan schuilhut Rittak. Ik hengstte aan de deur, maar die ging maar niet open.. Dan maar de tent opzetten. Gestommel in de schuilhut. Een jongeman met zo’n t- shirt waar de schouders bloot uitsteken, op blote voeten, verschijnt in de opening. Zijn Engels was zo gebrekkig, dat hij maar direct vroeg waar ik vandaan kwam. Ik zei Nederland, Spanje en Hemavan. Hij was Fransoos, dus we gingen verder in het Frans. Hele verhalen vertelde hij in rap Frans. Nu kan ik me wel redelijk uitdrukken in het Frans, maar een Franse woordenwaterval is me toch wat te gortig. Ik maande hem al tot kalmte, maar dat haalde niets uit. Waarschijnlijk was het ook mijn eigen schuld, want ik humde maar en knikte, daarmee natuurlijk de indruk wekkend, dat ik alles begreep. In ieder geval begreep ik, dat zijn moeder Finse was, zijn vader Fransman en hij was wildernisoverlever. Liep nu al weken door het ongebaande Sarek nationaalpark. Bezocht geen hutten, hield zich in leven met planten en vissen, was al 10 kg. vermagerd. Hij toonde me foto’s van een kapotte beer die hij had gevonden, elanden, rendieren, arend enz. Massa’s foto’s wilde hij laten zien. Misschien blij eens eindelijk met iemand te kunnen vertellen.
Ik heb hem maar niet mijn Finse mopje verteld: een chauffeur nam een lifster mee. Ze eindigden de dag in bed. Zij maakte zo’n kabaal, dat de chauffeur vroeg: now you finished? Zei riep no, no. Dus werd het spel nog een keer herhaald. Zóveel herrie, dat de buren wakker werden. Now you finish, vroeg de chauffeur nog eens. No, no, antwoordde ze, I am Swedish.
De Fransman had al wel 100 muggen gekild in de hut. Ik ook nog eens zoveel, maar steeds bleef het zoemen rond ons hoofd. Tegen beter weten in maar hopen, dat die krengen ook gaan slapen. Trouwens, ik geloof, dat alleen vrouwelijke muggen steken, het tegenovergestelde dus als bij mensen. Alles went, behalve een vrouwelijke mug. Krèngemènte! Zo, bedtijd en ik moet vriend S nog terugbellen.