12 Januari 2015. Chatelus de Marceix. Ongeveer 22 km

De kasteelheer?

Links de echte kasteelheer, midden de kasteelvrouwe en rechts ik

Tweede van links de naar Frankrijk geëmigreerde Nederlandse tuinder

Opladen van Leon in de kou

Te smal bruggetje voor Leon

Te smal voor een paard met rugzakken en te glad

Leon even vastgebonden om foto’ s van het bruggetje te maken

Indruk van de bosroute

Mooi landschap, oude watermolen

Nog eens de watermolen, verlaten

Restanten van het leven van vóór de jaren 50

Mijn schaduw snelt me vooruit naar Chatelus

Ik haal mijn schaduw in, sneller dus dan mijn schaduw, net als Lucky Luke

Maandag.
We worden al gehard. Vandaag “maar” 22 km., dus geen haast. Gisteravond nog tot laat de route voor vandaag uitgezocht, gekeken naar overnachtingsadressen, mijn blog een beetje bijgewerkt, dus weer te lang opgebleven. Dan moet dat maar gecompenseerd worden, dus niet wakker worden met het hanengekraai, maar uitgeslapen tot 7.30 u. Tosca bleek weer onrustig te zijn geweest onder haar afdak. Zo baas zo hond. Ze had zich aan haar touw zó gemanouvreerd, dat ze niet meer op haar warme deken kon. Gelukkig kon ze de vriesnacht doorbrengen op zaagsel en blijkens haar onophoudelijk ge-ren vandaag, heeft ze niks geleden. Met kasteelheer en -dame Colette en Pascal ontbeten, gezellig gepraat. Zij is van Zuidafrikaans-Portugese afkomst en heeft de Engelse nationaliteit. Hij heeft de Franse nationaliteit door een of beide ouders, maar is opgegroeid in Engeland. Alletwee waren ze jurist in Londen, maakten lange werkdagen en zagen hun kinderen erg weinig en wilden het anders. Nu hebben ze een enorm landgoed met kasteel, al denk ik dat dat enorme investeringen vraagt, om nog niet te spreken over het onderhoud. Terwijl we ontbeten, kwam een hovenier-planter binnen. Hij was besteld om een paarhonderd bomen aan te planten. En…het was een geëmigreerde Hollander. Het is boeiend, om steeds weer mensen te ontmoeten, die het roer hebben durven om te gooien, of die op zoek zijn, of gefrustreerd, of afstand willen nemen van iets.
En ik? vragen ze mij. Ik heb een heel verhaal: er is niet één motief. Eerstens heb ik nu de kans, ik zocht een uitdaging, het moest origineel zijn, een beetje prestatief is mooi meegenomen, niet te gevaarlijk. Dus geen nieuwe bergtoppen, een beetje avontuurlijk, back to basics en last but not least Mama Alice. Maar i.t.t. die durfals ben ik na een jaartje weer in mijn eigen vertrouwde nest. Dat is heel wat veiliger dan wat die landverhuizers aandurfden en ook heel wat veiliger dan de situatie van die straatkinderen van Mama Alice. Mensen die nog niets hebben gecontribueerd aan Mm Alice mogen eigenlijk niet doorlezen. Op de openingspagina staat hoe je dat kunt doen. Dus alléz, hein!
Afijn, dus nog nooit zo laat in de morgen vertrokken als vandaag, nl. 10.30 u. In het bos bleef veel bevroren tot de avond. Maar het was een prachtige dag. De weg was duidelijk, weliswaar erg op en neer, maar goed te doen. Soms stootte ik weer op de route naar Santiago en soms zocht ik een alternatieve route over de binnenweggetjes. De route Saint Jaques, dus naar Santiago, liep over een spekglad, heel smal, houten bruggetje, over een riviertje. Potjandorie (netjes hè. Eigenlijk ben ik niet zo), was ik nu toch maar op de straatweggetjes gebleven. Ik laat Leon los, loop zelf over de brug en wat gebeurt? Mijn liefste Leonke loopt doodgemoedereerd door het riviertje naar de overkant, achter mij aan. Als alle partners zo volgzaam waren, was het leven (misschien) veel prettiger (of saaier?). Ik bond Leon vast (zie foto) om even terug te gaan en foto’s te maken van het bruggetje. Toen we een paar 100 m. verder weer over hetzelfde watertje moesten, via een soortgelijke brug, was ik al heel wat zelfverzekerder. Nog steeds geniet ik van de schoonheid van deze streek. Net Zuid-Limburg, maar alle mooie dingen meer: de heuvels hoger, de bossages groter, meer beekjes, meer mooie historische hoeves, rustiger, meer zon. Slechts één ding is hier helaas minder. De Limbo’s ontbreken!! Hahahaha.
Mijn dip van de laatste paar weken is weer grotendeels over. Nou ja, het zal je ook maar gebeuren, je vrouw al maanden weg, metgezel Jan weg, Constance weg, dan je paard een keer of 5 in een week “de klitse op” (= weg), zoon Servé weg, telefoon functioneert niet, Gonnie en Niek weer weg, een aantal keer politiebemoeienis, o.a. op oud- en op nieuwjaar, ’s avonds bij de verkeerde abdij. Maar dan zijn er weer vele lieve mensen, hier, thuis, via sms, telefoon, weblogreakties, vooral schoonengelbewaarder Lilian en het licht gaat weer schijnen. Paard en hond horen weer mijn gefluit en zang. Of ze met dat laatste blij zijn is de vraag.
En zo kwamen eerst onze namiddagschaduwen, met ons in hun kielzog, aan in Chatelus de Merceix, een gat van een paarhonderd inwoners. Geen winkel, geen bar, geen wifi, maar wel de heerlijke daarbij horende rust, een wei voor Leon en een garage voor Tos. Ik slaap in een mini b&b kamertje met op dezelfde gang 2 Fransen, die hier een paar dagen logeren wegens hun werk voor de SNCF. De tv staat dus weer eens aan. Heel veel over de aanslagen in Parijs. Dat zijn pas echte idioten. Dan maar beter mijn soort idiotie, n’est ce pas? Maar goed, hier dus geen bar, geen winkel om voer te kopen voor Tosca. Dan maar het zakje oplossoep eten, dat ik gelukkig nog was vergeten, een homp oud brood, die eigenlijk voor Leon was bedoeld. Vanochtend had ik van mijn kasteelheer Pascal nog een oud pakje noodmaaltijd gekregen, dat hij weer had gekregen van een vliegtuigmaatschappij tijdens een plotselinge reisonderbreking. En zo krijgen we het penske weer gevuld. Vanochtend had de Nederlandse tuinder bij Colette en Pascal nog een zak hondenvoer in zijn auto liggen. Daar wat van gekregen. En zo slaan we ons erdoor. Niet steeds de grootste luxe, maar oud brood heeft niet minder voedingswaarde dan vers brood. Ik zoek een vergelijking met oudere jongeren, maar vind er zo gauw geen.
Nu ik geen companie heb, is mijn koppie voornamelijk bezig met de route: verloop je je niet, let op je kladje met plaatsnamen, is het hier gevaarlijk lopen, kan Tosca wel of niet los? Controleer de route met de gps, hoe laat is het, wat is ons tempo, wanneer loopt wie op mijn route mee en waar ben ik dan? Als ik na een week of zo vakantie thuis, in maart, weer verder ga, moet ik dan wel of niet nog die dieren meenemen? Verder zie ik natuurlijk de omgeving, denk aan degenen die mij dierbaar zijn en denk ik hoofdzakelijk associatief, omdat ik steeds wordt afgeleid. In ieder geval heb ik nu meer begrip voor mensen die in de constante onzekerheid leven of ze vandaag of morgen te eten krijgen, een dak boven hun hoofd hebben. Als zo’n mensen stelen worden ze door de rijkeren bestraft. In de jaren 1800 werden in Engeland de straatarmen, als straf voor het gappen van een stuk brood, door de aristocratie verbannen naar Australië. Volstrekt mensonterend. Nu heb ik wel meer begrip voor de onzekeren, vooral de straatkinderen, vluchtelingen, mensen in opvangkampen. een en al ellende, onzekerheid, geen toekomst. En zo gaan die gedachten van het een naar het ander. Een van de dingen die ik leer, is, dat vriendelijkheid en hartelijkheid weinig kost en zeer dankbaar is.
Nu is het 9 u. ’s avonds. Dieren even controleren, badje nemen en gaan liggen in Morpheus’ (?) armen. Morgen naar Marsac, zeer korte route, maar daar zijn winkels, ongetwijfeld ergens wifi en dan heb ik tenminste tijd voor die zaken. Helaas slecht weer voorspeld. Is mich sjei.. egal! (Is me om het even). Voilà.