Ezamstig, ofwel zoddesjtig, ook wel zaterdag 31 jan. 2015 Venoy bij Auxerre, voor in de 20 km

Het allemaal veel korter gekund dan 20 km., maar dan loop je misschien over die ekelige (niet zo leuke) wegen met camions en dat willen mijn beesten niet. Dus maar een hopeloze omweg gemaakt, maar wel mooi. Veel langs een riviertje, ik dacht de Yonne, die op het punt stond buiten zijn/haar oevers te treden. Langs een zigeunerkamp gekomen. Oh, dat mag niet meer: Sinti of Roma. Ik voelde me direct verwant (de dames minder): fik stoken buiten, op hun kant liggende kisten met drekbakkehunnekes (vuilnisbakkenras) er in, een hoop sjebbetig (shabby, slecht) geklede poeëte ( kinderen. Juzzes, wat een Limbowoorden. Maar dat mag wel weer eens na mijn abn-week, vind ik. Redelijk zonnig, vanochtend een laagje sneeuw op de daken en op het veld. De route liep eigenlijk grotendeels pal langs de Yonne, maar was hier en daar overstroomd, of voor paarden ontoegankelijk gemaakt door poortjes (zie foto). Ik moet lachen: hondenpoep moet je met een plastic zakje oppakken,lekker warm en week! Maar een paard mag gewoon kakken op straat. Komt een vrouw bij de dokter: doc, mijn man zeg dat ik een peeëdsvot (achterwerk als een paard) heb. Dokter begint verwoed te schrijven. Is dat een recept? Nee, mevr., een verklaring dat u op straat mag poepen. Inconsequent, vind ik: hond niet, paard wel. Maar ja, met mijn hand in een vuilniszak lijkt me ook niet alles.
In ons middagcaféetje, eindelijk was er weer een, zaten ze al aan de witte wijn. Via de buitenwijken van Auxerre kwamen we over een lange weg eindelijk in Venoy. Hiep hoi. Ja, gemeente Venoy, maar dorp Egriselles. Nog een paar km. naar dorp Venoy. Daar uitgebreid gefilmd. We waren er toch. De herberg zou aan de ingang van het dorp liggen. waarschijnlijk waren we net aan de verkeerde kant het dorp binnen gegaan. Had je gedacht. Nog kilometers verder moesten we, naar Moulin de la Coudre. En wie kwam ons daar tegemoet gewandeld? Inderdaad, Jos van Bri(gitte). We zitten hier vlak bij Chablis, dus een paar chablis geproefd. Omdat we hier bij Auxerre zitten, hoofdstad van Bourgondië en omdat in mijn wijngaard de Auxerroisdruif het ’t beste doet, vroeg ik de serveerster (met piercing door neusvleugel) om een Auxerrois. Nooit van gehoord! Wat een proleetje. Tosca mag op onze bloedhete kamer. Dat vind ik dierenmishandeling, dus heb ik haar een plek bezorgd in het houthok. Leon mag in de garage. Vind ik zielig, dus heb ik hem 300 m. verder in een wei gezet. Maar het gaat heel erg sneeuwen, zegt het serveerstertje, nog steeds met piercing. Even later begint de baas de garage te ontruimen voor Leon, want heel misschien gaat het sneeuwen. Nee, zeg ik, hij blijft buiten met zijn deken om. Kan hij lekker pave (schransen). Jos heeft krachtvoer in de auto voor Leon en voor ons. Dus we krijgen het allemaal weer goed.
Tot dusverre de beesten. De dames wil ik daar niet onder rekenen. Brie-tje heeft t/m woensdag de overnachtingen geïnfrastruktureerd. Pediepezucht. Wat een vrouw. Lijkt wel een beetje mijn plaatsvervangende engelbewaarder Lil. En nu nog Jos een week hier. Hij brengt verslag uit van een wedstrijd van Roda. Abominabel! Zo zijn we weer op de hoogte van de belangrijkste zaken thuis. Ook brengt hij verslag uit van zijn overlevingstaktieken homesweethome, zonder Bri: pizza, kantenklaarbakje sla van AH of Jumbo, een gebakken ei. Ik hoop dat hij genoeg reserves heeft voor een week met 3 beesten in de winterse binnenlanden van Europa. Over Sonja zeg ik lekker niet veel. De intimiteiten houden we voor ons. Deh da doe doa ( Limburgs voor voilà).