En toen was het de 18e jan. 2015 nabij Neret bij Chateaumeillant. Ong. 25 km

Moeder met kind aaien Leon

voor het café met de baby. Jongetje wil Leon aaien. Mama wil niks!

Dat ik “bij Chateaumeillant” er bij zet “ter oriëntatie”, zegt natuurlijk ook weinig, want heeft maar 2000 inwoners. Dat is nog altijd veel meer dan het 10-voudige van Neret. Ik zit, weer via allerlei omwegen, in een huisje bij een boerderij aan het eind van een weggetje. Wat je een huisje noemt. Eigenlijk één ruimte, met een paar bedden met daaromheen doorkijkgordijnen. Lijken wel muskietennetten. Leuk voor de privacy. Verder een zg. keuken. D.w.z. een kookplaatje, een paar pannen, een kraan en een aanrechtje van luttele vierkante decimeters, geen goed mes, geen lamp in de keukenhoek. Maar who gives a damn? Ik ben weer onderdak. Mijn steeds in importantie toenemende liefhebbende schoonzus Lil in Frankrijk heeft, terwijl ik de dag vul met trekken en duwen aan mijn beesten, weer een paar overnachtingen weten te improviseren. Ze is goud waard. Zo gauw ik de kans krijg koop ik haar een goudvis (om te beginnen).
Hoe was het vandaag? Mooi weer, weinig wind. Koffie in het mooie stadje La Châtre. Waardin met zoontje moeten even paard aaien. Foto. Trots kwam ze haar 3 mnd. oude zoontje demonstreren. Beroepsgedeformeerd als ik ben complimenteerde ik haar met de verworvenheden die bij een baby van 3 mnd. horen: knap, hij houdt zijn hoofdje al rechtop, draait al mee, heeft zijn handjes al ontdekt. Moesten we allemaal op letten in mijn periode als consultatiebreau-arts. Mama vond het prachtig.
Picnic lunch op het kerkgazon van het buitengewoon mooi miniplaatsje: foto’s. Hier liggen verwaarloosde kastelen en landgoederen, vaak ommuurd, gewoon verlaten. Te koop voor een (relatieve) habbekrats voor de beter bedeelden onder ons. Bouwgrondprijs rond de 8 E/m2. En kort praatje met een joggende dame op leeftijd. Haar meejoggende man was mij al 1 min. eerder voorbij ge”sneld”. Bon courage is de standaardwens.
Mijn “klets”, “schnuupke”, rume, cq. verkoudheid zakt af richting luchtwegen. Niet best. Een bijna bejaarde, 25 km. per dag in weer en wind, steeds in gevecht met zijn zelf bedachte verzwarende faktoren (bij het golven, geloof ik ” handicaps” genoemd), te weten paard en hond, steeds in een ander bed, wisselende belasting voor de darmpjes wat betreft voeding. Allemaal niet zo best voor de weerstand. Nu zie ik vanavond tot mijn schrik ook nog, dat Leon zijn huid aan een schouder heeft open geschuurd door een rugzak. Moet ik daar weer iets op verzinnen. Alsof de dag niet toch al kort genoeg is. Misschien moet ik hem maar in Nl. laten in februari, al is dat tegen het principe. En verder vind ik mijn tocht toch wel wat stilletjes worden. Tijd voor een verandering, wat companij. Kunnen we weer ‘ns wat lolligs schrijven i.p.v. paard, hond, landschap en aantal km.
Restje pasta klaargemaakt in kookpannetje. Beetje aangebrand, maar een kniesoor die daar op let. Wat stukjes kaas er door en stukjes niet te snijden droge worst, want hier is alleen een bot schilmes. Ik had ook nog een restje aanmaakpuree. Wat puddinkjes. En als starter natuurlijk soep voor 2 pers. Daarbij wat brood en een in mijn rugzak kapot gebarsten gekookt ei en zo redden we het weer tot morgen.