Donderdag 30 juli 2015 Kilpishärvi 20 km

Alle bergen zijn in de wolken. Ik ben niet in de wolken

Nat. De wind zie je niet op de foto

Traditionele samen hut met wilderness man ervoor

Wachten op boot naar Kilpisjärvi in Finland, samen met 3 Zweden en Fins gezin. Kachel gestookt en alles te drogen gehangen tijdens lunch

Elke keer als ik wakker werd hoorde ik het gekletter op het dak van de Pältsahytta. Vandaag gelukkig maar 15 km. Of zou ik hier in de Pältsahut nog een dag langer blijven? Volgens de waard ligt er een depressie boven heel Scandinavië, dus een dag wachten heeft geen zin. Wat moet ik trouwens op die drie x drie meter? Nu waren sommige van mijn 7 studentenkamers ook niet veel groter, maar een dag uit mijn neus eten, daar heb ik geen zin in. Vandaag is het laatste stukje naar Kilpisjärvi met de boot van half vier. En omdat ik niet weet hoe het parcours is, moet ik maar bijtijds opstaan. Ik vergiste me een uur en was al op vóór 6 uur. Toch maar vertrokken om 7.30 u., na gegeten te hebben, gepakt, afgewassen, bed opgemaakt, hut gekuist. De wolken hingen letterlijk en figuurlijk laag en zonder enthousiasme ging ik op pad. Pad? Waterstroom bedoel je. Het pad van ongeveer 20-40 cm. is overal uitgesleten en werkt als een rivierbedding. Ernaast is òf moeras, of laag, taai, maar in ieder geval nat, struikgewas. Overal water, water en nog eens water. Daartussen modder of stenen. En ik ben nog steeds in de bergen, omhoog en omlaag. Tosca, enthousiast als steeds, van links naar rechts springend en trekkend op jacht naar lemmingen, en met af en toe succes. Rond de 12 gr., flinke wind en hoewel minder dan voorheen, toch nog genoeg muggen om vervelend te zijn. Hetzelfde liedje dus als voorheen. De laatste dag en dan wil ik een paar dagen bijkomen in de bewoonde wereld van het gehucht Kilpisjärvi in Finland.
Ik bereidde me voor op de vraag wat het leukste en wat het zwaarste stuk was van mijn reis. Alles was op zijn eigen manier even zwaar. Ik zit al 10 maanden elke dag tegen mijn maximum. Eerst was dat door de hitte in Andalucië, continu met de grote onzekerheid hoe ik aan voedsel voor mijn paard en aan onderdak moest komen in winters Europa. De lange afstanden, soms meer dan 30 km. over wegen, met gevaarlijk langsrazend verkeer en steden, die erg moeilijk met een paard te doorkruisen waren enz. enz. Nu in de Laplandse bergen moet ik voor 1 w. eten voor hond en mens meenemen, wat neerkomt op een rugzak van 25 kilo. Elke dag ging tot aan mijn maximum. En dat gaat nog 4 weken zo.
Intussen leer ik ook al springen mèt rugzak over snelstromende bergbeken. Soms stap je op een steen waarvan alleen de punt of sterk hellende zijde boven water uitsteekt, om met de volgende stap de overkant of volgende steen te halen. Die zijde moet niet glad zijn en je moet wel precies goed in balans op die rotspunt terechtkomen, anders zwiep je met het gewicht van de rugzak een andere kant op, het water in. Bergaf gaat veel langzamer dan in het gidsboekje staat, vanwege het trekken van Tosca over die gladde stenen. Zo’n schrijver, dat schreef ik gisteren al, gaat natuurlijk niet op pad als het regent, of als alle riviertjes overlopen, of als er nog gevaarlijk veel sneeuw ligt en liefst ook niet met een voorraad eten voor meer dan een week. Dus zijn de aangegeven wandeltijden niet betrouwbaar.
Ik kwam een paar uur te vroeg aan bij de aanlegplaats waar de boot ons zou komen halen. In de provisorische hut ter plekke zaten al drie Zweden en een Fins gezin te wachten. We wrikten in de wat verderop staande houthut een paar spijkers uit de wand. Sloegen die met een steen in de wanden van onze hut, spanden er een touw tussen en hingen onze plunje te drogen boven de aangemaakte kachel, in afwachting van de komst van de boot, die ons naar Kilpisjärvi zou brengen. Eigenlijk best gezellig. Foto. Er werd gesproken over sport, de sterkste mannen van de wereld, waaronder een Fin, waar een van de gasten op leek. Op de kachel werd gekookt. We wisselden wat voedingswaren uit en het was best amicaal. Een van de Zweden vertelde me over zijn werk voor een firma die medische artikelen vervaardigt. Hij had als salesman vorig jaar 90.000 km. gereden. Sprak goed Engels, omdat hij twee jaar in Ierland had gezeten. Zijn vrouw, die hij bij zich had, was landmeter.
En toen kwam de boot. We komen in Finland op het moment dat de boot vaart en daar is het één uur later. Moet je maar allemaal weten. Maar voor het zo ver was, had Tosca zich aan mijn voeten geschaard, half onder de bank voor me. Een vrouw ploft neer op die bank, waarop Tosca verschrikt als een bezetene begint te blaffen. De vrouw kreeg bijna een appelflauwte. Ik vond het zó komisch, dat ik in een lach schoot i.p.v. me te verontschuldigen. Twijfelachtig accepteerde ze het.
Direct aan wal in Finland duik ik het wandelaarsscentrum in van Kilpisjärvi, bestel een warme chocomel en vraag wat de goedkoopste overnachting is voor man met hond: slaapzaal, kamer, blokhut? Alles vol, meneer, alleen tent gaat nog. Ja, zo kanniewel! Een week afgezien in de Lapse bergen en dan nu met natte kleren in de regen in mijn eenpersoonstent met een natte, smerige hond, hier in de kou. Niet voor niets, dat er geen enkele tent stond. s’Nachts moet je de kleren aanhouden in de slaapzak, om warm te blijven. Maar als die nat zijn, dan wordt het wel een erg natte droomnacht. En ik wilde me ook nog douchen, kleren wassen, internetten. Ik loop eens over de camping, maar zie geen enkele tent. alleen caravans. Nee, tenten zie ik dit koude, winderige weer, nat en vies, met Tosca helemaal niet zitten. Wat nu dan? De receptioniste belde naar een hotel, volgens het boekje 2 km. verderop. Lijn constant bezet. Ik nam maar zelf het heft in handen, zocht het netnummer op van Finland en had al snel een onderkomen gevonden, goedkoper nog dan de jeugdherberg waar ik nu aan de receptie stond. Bussen liepen niet meer, dus maar de benenwagen. De in mijn boekje genoemde twee km. bleken er vijf te zijn. En passant nog de supermarkt gepasseerd. Eten gekocht voor Tosca en op naar de Kilpisherberg, met restaurant en sauna. En zo ben ik toch weer goed terecht gekomen en nog goedkoper dan in de jeugdherberg. En zo hoort het ook. Dè da doe doa (zo, en nu jij).