Donderdag 21 mei 2015 Kvam, 24 km.

Landarbeider met één been. Andere been vindt Tosca nog wel

Gordijnen en gordijnrails bij de bakker- conditorei in Kvam

Detail

Kerkje van Kvam, waar mijn campinghut pal naast ligt

Waar is de receptie van de camping?

Mijn grasdakhuisje

Keuze uit 4 bedden, één ruimte

Sofa in de living

Warm genoeg met die schapenvachten

Vachten genoeg om onder te slapen

Ontbijtpraatje met waard

Antieke Ferguson? Voor Hans

Slechte foto van oude sjees

Jeruzalem 3500 km. Z-Spanje ongeveer 5000.

Tekst bij grafheuvel

De zoveelste grafheuvel

Langs grote diepten

Zoals dit “Yvonne”-weggetje

Voor mensen zoals ik, pelgrimsonderkomen, brrrr

Van dichtbij

Niet meer funktioneel, dus instorten

Dit is de streek van Peer Gynt. Zoek het verhaal eens op. Soort Romeo en Julia liefdesverhaal

Trollenvrouwtje?

Mijn tweede autowegavontuur in een paar dagen

Konden wel Friese paarden zijn

Typisch boerderij-complex met veel bijgebouwen

Camping Kirketeigen, zoals de naam al zegt, naast de kerk. Omdat een kerk toch soms architectonisch interessant is en sociaal en religieus een middelpunt voor een gemeenschap, ook hier een paar foto’s gemaakt.
Vanmorgen in het Sygard Gryting pelgrimsonderkomen eerst een foto gemaakt van de schapenvachten waar deze pelgrim tussen geslapen heeft. Helemaal niet gek. Mijn ontbijt werd me gebracht door de herbergier-boer. Ik roerde het overlijden van zijn vader maar niet meer aan. Ik prees hem voor de oorspronkelijke sfeer waarin hij het geheel had bewaard. We spraken over de minstens 7 eeuwen oude boerderij. Zo ongeveer alle Noren hebben nog wel een tweede huis, vaak ergens in de bergen, vroeger gebruikt als zomer-onderkomen op de alm, of een 2e huis, geërfd van een oom of ander familielid. Bij hem hier woonde in een van de woningen op het erf ook nog een oom. Ze hielden honderden schapen. Ik vraag: kun je daar dan van leven? Onze regionale herder Ger zegt altijd: schapengeld is gauw geteld. In Noorwegen krijgt men voor een schaap nog veel subsidie, zoals het vroeger in Nl. ook was. Ah, daar zit ‘m dus de kneep. Weer kwam de afgeschoten wolf aan de orde. Maar intussen was er een nieuwe wolf gesignaleerd. In Oslo, zei hij, wonen nog wel wolvenbeschermers. Er zijn hier in Noorwegen, of in de provincie, weet ik niet, 2 groepjes wolven die beschermd worden. De schapenteelt is in die regio helemaal moeten stoppen, zo ging hij verder. Ook zitten hier veelvraten. Een zo’n veelvraat vermoordt wel 100 schapen per jaar. Afschieten dus, legde hij uit. Ik vraag: en de lynx? Och, die pakt er eens een hier, dan weer een daar, maar niet meer dan hij nodig heeft. En dan zijn er nog incidentele beren. Die doden vaak schaap of rund, alleen voor de uier met melk. De rest laten ze liggen.
Wat ik gepresenteerd kreeg als ontbijt en tevens als lunchpakket, had ik nu allemaal tegelijk kunnen opeten, maar ik hield maar mijn fatsoen, in de hoop en veronderstelling onderweg nog wat te kunnen krijgen. De zoon van mijn gastheer vertrok, samen met een vriend, met de auto om te gaan skieën op een 2000-er. Ik maak een foto van de waard en ajuus. Tijdens het verlaten van het erf nog foto’s gemaakt van oude sjezen, en van de opvolger van het rijtuig, nl. de tractor, ook antiek (foto van traktor voor Hans), trolachtige houten wezens tegen de schuurwand.
Wooow, direct recht omhoog, over een glibberig, rotsig bergpad, langs en gedeeltelijk in een stroompje en dat hield maar niet op. Wel mooi, maar … Ik kom liever geleidelijk aan op gang, om dan als een wat ouder tankje door te stomen. Dit is de verkeerde volgorde. De zon scheen en het duurde niet lang of ik deed de jas uit. Onhandige hond, leer nu toch eens over die afrastering te springen. Moet ik hem er over blìjven tillen? Het was een prachtige bergroute, mooi langs afgronden, gevaar, zoals ik met risico voor beider levens(?) samen met collega Yvonne trotseerde in Italië. Met dit verschil, dat Yvonne me toen hielp op de gevaarlijkste stukken (is toch e zoeë, wah Yvonne?), en nu moest ik er alleen van genieten. Elandenkeutels, een simpele, open slaapplaats voor pelgrims (foto), inzakkende, oude huizen en schuren, mooie vergezichten. Een foto van een moderne trol in een tuin. Die trollen zijn blijkbaar niet allemaal éven afzichtig.
De wegmarkeringen zijn vaak overvloedig en dan weer kilometers geheel afwezig. Waardeloos. Opeens, na een lange, onduidelijk gemarkeerde afdaling stond ik weer op de snelweg. Zelfde verhaal als gisteren. Dit maal maar eens proberen met lopen in de greppel. Weer eens wat anders dan lopen buiten de vangrail. Zie foto. Ik hield dat 5 km. vol, voordat de eerste kans kwam een zijweg te nemen, God weet waarheen, de bergen in. Natuurlijk weer opnieuw omhoog. Maar eind goed, al goed. Via wat omwegen belandde ik om 16 u. toch in Kvam. Een conditorei, chique hé. Tijd voor Kaffee mit Kuchen. Ge-eupent (of zo iets) tot 16 u. Maar ik werd nog geholpen, waarschijnlijk door mijn heilige pelgrimsuitstraling. Ze wees me waar de camping was, want nergens zag ik een bord. Checkte in in de camping en kreeg een hut, mèt grasdak en zelfs een mini-verwarminkje, elektrisch. Ben ik de enige, vroeg ik. Neen, er is een begrafenis in het dorp en dat brengt nog enige gasten hierheen, is zijn antwoord. Daar verwacht ik niet echt gezelligheid van. Er is wifi, maar dat doet het tot nu toe niet. Nog eens aanbellen, want de receptie is alweer op slot. De beheerder is alweer pleite. Nu gauw inkopen doen, want over 30 min. gaan de winkels dicht. En misschien ook voor morgen mee inkopen, want ik weet niet of daar morgen onderweg gelegenheid voor is. Moet ik eerst nog snel nazoeken. Tosca’s voer gaat vanavond op, dus dat wordt morgen ook weer een nieuwe zak meeslepen. Zo blijf ik van, of liever òp de straat.