Dinsdag 18 aug. 2015. Alta 29 km.

Geheel nieuwe centrum van Alta. Mensen hebben zomer in het hoofd.
Na weer een onbewolkte dag en een lange, zware tocht komen we eindelijk aan in Alta, de laatste of voorlaatste stad voor de Noordkaap. Misschien is Honningsväg nog wel een stadje. Daar moet ik over een paar dagen doorheen. Een jongeman achter de receptie van de camping helpt me. Hij blijkt Kroaat te zijn. Ik dacht dat hier te eten was, maar behalve wat koekjes is er niets. Ik mag, tegen betaling, zijn mountain bike lenen, om 6 km. verder, in Alta, boodschappen te doen. De supermarkt is open tot 21 u. Dan ook maar even in de hypermoderne kathedraal gaan kijken. Foto. In de kathedraal was een fotoexpositie over de verwoestingen van Kautokeino en Alta in de tweede wereldoorlog. Niets was er van over. De hele streek is gebombardeerd en platgebrand. Nu begrijp ik ook beter dat Mikkels, dagen geleden, nog steeds ageerde tegen de Duitsers. Als ratten kwamen ze, bijna allemaal Sami, hier om van de kou en de honger. Het vee werd door de soldaten geslacht. Een complete ramp. Wie overleefde werd weggevoerd als krijgsgevangene of geëvacueerd. Daarom natuurlijk ook die spiksplinternieuwe, hypermoderne kerk. Ook het centrum was totaal nieuw, maar het leek niet onaardig. Of ligt dat aan het mooie weer en de luchtige kledij en opgewektheid van de mensen? Ook hier in het hoge noorden opvallend veel allochtonen, althans als je op het uiterlijk mag afgaan. Ik neem in het centrum, voor het eerst in weken, een maaltijdsalade, terwijl ik Tosca thuis op de camping een aantal uren de “tent” laat bewaken. Het is toch een opgave om dag en nacht samen te zijn met zo’n energieke hond. Eens een paar uur zonder handenbinder is dan even een verademing.
Als ik terug fiets valt me op dat hier rond Alta uitgebreide naaldbossen zijn, dus dat het hier warmer is dan de regio’s van de afgelopen weken. Daar stonden alleen petieterige berkjes met nauwelijks blad. Foto. Een wei met enkele koeien. Ik zag zelfs een paar veldjes waar gehooid was en waar silopakken op lagen. Al weken/maanden niet meer gezien. En als klap op de vuurpijl een korenveldje. Foto’s. Daar zal de eigenaar wel enorm furore mee maken, zoals wij in Nl. met een vijgenboom, waaraan een halfrijpe vijg hangt.
Als ik ben teruggefietst eerst maar eens een kop koffie maken. Wat een dikke melk schud ik in de koffie. Blijkt dat een soort yoghurt te zijn. Ja, dat heb je als je de taal niet begrijpt. Nu maar hopen dat in het pak pizza ook inderdaad pizza zit. Tosca zwemt in de rivier naast de camping en ik zit, zwetend in de warme, late avondzon, voor mijn hut te schrijven.
De Kroatische campinghulp komt de huur van zijn fiets incasseren. Over 10 d. ga ik terug naar Kroatië, vertelt hij. Ik vraag hem wat hij gaat doen, als hij terug is in Kroatië. Ik kom van een dorp tussen Zagreb en de zee, zegt hij. We hebben wat grond. Ik heb economie gestudeerd, maar verdien daar te weinig mee. Kreeg 700 E per maand. Ik heb de baan opgezegd en ben hier op de camping mijn diensten komen aanbieden. Eerst heb ik gewoon in de stad op de deuren geklopt en gevraagd om werk. Maar ze wilden overal alleen mensen die Noors konden spreken. Hier op de camping verdien ik 3000 E per maand. bijna 4 x zo veel als in Kroatië. Thuis wil ik een walnotenplantage beginnen. Is dat niet erg arbeidsintensief, vraag ik hem. Het rapen en verwerken van de noten is allemaal geautomatiseerd, legt hij mij uit. De notenprijzen zijn al lang aan het stijgen. Ze kunnen verwerkt worden in honing, in chocolade of tot olie. Mijn vriendin zit nu in de VS, in de staat Wyoming: 5 x zo groot als heel Kroatië en maar 200.000 mensen. Wil je daar dan niet heen, of naar Canada? Nee, Kroatië! Mensen zijn op zoek. Sommigen hebben het lef, the guts, om nieuwe wegen te proberen. Sommigen kiezen voor de relatieve zekerheid thuis. Allemaal best, maar dan niet knotteren!
Soep over mijn zondagse broek. Dan maar weer onder de douche, met broek aan. En zo blijven de dagen zeer gevuld. Om me heen Italianen, Noren, Duitsers en Finnen, Nederlanders en dus een Kroaat. Volgens mij gaat iedereen die hier komt naar de Noordkaap. Maar niemand solliciteert naar contact. Heb ik trouwens ook geen tijd voor. Voor de rotstekeningen en de canyon nabij Alta heb ik geen vervoer en het past niet in de planning. Ik heb ze natuurlijk toch bezocht, maar dan op de i-pad! De dag fatsoenlijk afronden neemt alle tijd in beslag. Het blijft dus een soort survival.
Over twee dagen ontmoet ik waarschijnlijk Rudi en Paulette, die met de camper onderweg richting mij en richting Noordkaap zijn. Weer een mooie, vermoeiende dag afgerond. Bijna bedtijd.