Groepje pelgrims?
Italiaanse met botoxlippen
Onderweg
Het pad de Perdon op was stijl en erg onprettig voor Leons voeten
Ook erg onprettig voor Jans voeten
[caption id="attachment_3535" align="alignnone" width="300"]caption id=”attachment_3536″ align=”alignnone” width=”300″] Leon voor het eerst met zijn dekzeil, vastgemaakt met elastiek
Tussen de middag. Cafebaas voert Leon, die staat vastgebonden op straat voor zijn café
Cafébaas met zijn moeder, die een paar tanden miste, maar juist niet lachte op de foto. Jammer!
Dinsdag.
Op om 7.15 u. We hoorden het plenzen van de regen. Arm paard. Niet echt koud, maar voor de rest hondenweer. Tosca lag onder een afdak op karton, zoals intussen gebruikelijk. Ik blijf steeds de dieren even noemen, om kritiekasters gerust te stellen. Leon ijverig als altijd en Tosca enthousiast zoals altijd. En ik? Muy enthusiastico, sinds ik een maatje heb. Jan regelt steeds de herberg voor de volgende dag. Over een paard en een hond reppen we aan de telefoon al niet meer. Dan gaan ze al bij voorbaat moeilijk doen. Jan bemoeit zich veel met hond Tosca, zodat ik de handen vrij heb voor Leon. Hoewel ik hem kilometers leidt aan één pink, dus veel handen zijn vaak niet nodig.
Toen we vanmorgen buiten kwamen bleek het weliswaar wat te miezeren, maar gelukkig kwam het gekletter dat ik had gehoord, van de waterstraal die van het dak naar beneden plenste. Dat viel dus weer mee.
De Perdon, de grote bult van 400 m., vlogen we omhoog. Bovenop wat foto’s gemaakt en weer ju, naar Cizur Menor, eigenlijk een buitenwijk van Pamplona. Onderweg kwamen we nog een groepje peligrino’s tegen. Ik vroeg aan de lange blonde die er bij liep where do you come from? Iceland. I have an Icelandic horse, zeg ik. Een ander kwam van Roemenië. Ik ben in Cluj-Napoca geweest, zei ik. Oh, dat is mijn stad. Een grote Ier met baard trok een wagentje met bagage mee. Ik was in Galway, zei ik. Nee, hij kwam van vlak bij Dublin. Een Italiaanse vonden wij wel een zonde waard, al had ze ons inziens opgespoten botoxlippen. De Koreaanse sprak maar 3 woorden over de grens, dus daar waren we gauw mee klaar. Jongens, wat een groep. Dat is het jammere bij mij. Ik loop alleen, of met één ander, omdat ik in tegengestelde richting loop: van Santiago af. Een foto! Tussen de middag een cafeetje met open haard. Tosca mocht binnen en werd verwend met allerlei lekkers. Leon buiten kreeg oud brood. Foto’s.
Wij gingen door naar de herberg van Cizor, die, zo verwachtten wij, vol Koreaansen zat, die op ons zaten te wachten. Wat een contrast: Wat een klerewijf! Honden en paarden mogen niet binnen, a b s o l u u t niet. Ja, dat weten w… A b s o l u u t n i e t !!! Ja maar… ABSOLUUT niet. Ik dacht, als ze dat nog één keer zegt, rand ik haar aan, zij het met walging. Wij laten de hond buiten en voor het paard zoeken we een weitje. We willen dat paard helemaal niet binnen. Nog een hoop geëmmer van haar kant en beargumenteer van onze, vooral Jans, kant. Als ik de hond binnen zie, dan… En ze streek met de buitenzijde van haar hand langs haar keel. Ik legde uit, dat ik al maanden pelgrimeerde, en dat de hond nooit binnen kwam.
Jan en ik waren weer de enige twee in de herberg. Gedoucht, de radiatoren volgehangen met natte kleren, natte schoenen, natte handdoeken en nog geen uur later, daar is ze weer. Niks mag op de radiatoren. Voor die natte schoenen liggen hier kranten. En de natte sokken kunnen ook in kranten worden gewikkeld. 100 M. verder staat in een gebouw een droogmachine. Het leek wel of ze haar bevelen tegen een gedresseerde politiehond snauwde. Ik dacht, nou even plagen: is het niet goed voor de radiator of voor de schoenen? Allebij niet! De verwarming is voor de warmte. Jullie maken zo alleen maar condens. En bij het douchen dan?, werp ik tegen. Daar is een ander ventilatiesysteem, volgens haar. Dat was er dus niet. Het was daar ijskoud en na het douchen leek de ruimte wel een Turks bad. Ventilatiesysteem? Die Spaanse hoela weer: Maken jullie hier zelf eten of gaan jullie uit eten? Waarschijnlijk uit eten. Ze zuchtte van verlichting. Ik zeg tegen Jan, we kunnen toch vanavond een half brood verkruimelen hier op de grond. Heeft ze morgen tenminste weer wat te doen, de feeks. We hadden ook al op internet gelezen, dat hier nogal eens spullen kwijt raakten. Dus we zijn gewaarschuwd.
Over een paar dagen zitten we in de Pyreneeën, in de sneeuw. ‘Ne gooie soldoat geit auch door de pratsj. Dus dat wordt weer dolle pret. Het bergpad van de Santiagoroute is daar al afgesloten wegens de sneeuw. We zullen moeten lopen over de gewone weg, die voor auto’s sneeuwvrij wordt gehouden. Aangekomen in St. Jean Pied de Port a.s zaterdag, vertrekt Jan naar huis, komen Rudi en Bas filmen, om vervolgens de 23ste, ’s morgens vroeg ook weer huiswaarts te gaan. De 20ste verwacht ik Constance. De 25ste zoon Serve. Ik blijf het dus goed hebben, voorlopig.
Plan: morgen, woensdag 17 december door Pamplona, de stad van het stierenrennen en dan door tot Zubiri.
Donderdag 18 dec. Van Zubiri tot Espinal of Roncesvalles.
Vrijdag 19 dec. Van Roncevalles in Spanje naar St. Jean Pied de Port in Frankrijk.
Zondag 21 ’s avonds komen Rudi en Bas aan in St. Jean Pied de Port.
Aan de foto’s te zien dacht ik dat het een leuke en gezellige boel is geweest,maar schijnt bedriegt na het verslag te hebben gelezen ,met dat moeilijk mens was het toch niet meer zo gezellig .
Maar goed dat jullie op doortocht zijn ,en hopelijk de volgende wat vriendelijker is voor mens,en dier
Hoe is het met de benen ,en poten van het gedierte ,want het was een moeilijk lopen op die stenen .
Doe het rustig aan ,warm aankleden hou je taai de gr Harrie,Marlies.
Ja Harry, de Spanjaarden zijn niet allemaal even vriendelijk voor pelgrims. Soms staat langs de route op een muur gekalkt “puta, pelegrino” geen al te vriendelijk welkom. De overdaad aan pelgrims doet bewoners wat minder positief denken over pelgrims, ook m.n. over de rommel die ze af en toe achterlaten langs de route.
De Napoleon route tussen Roncevalles en St. Jean is soms levensgevaarlijk. De route via Valcarlos gaat soms langs de weg en soms over kleine bospaden, maar die weg is goed te doen.
Eenmaal in Frankrijk verdwijnen de gele pijlen en begeef je je op de Grandes Randonnées. Die wandelroutes zijn in beide richtingen gemarkeerd met wit-rode strepen, zoals de Gr 654 die richting Vezelay gaat, maar de onderkomens voor pelgrims zijn dan beperkt, mits ze open zijn. Regelmatig maar eens aanbellen bij de pastoor of bij een boerderij. Jij hebt lef genoeg om in moeilijke situaties een oplossing te vinden.
Je hebt het tot nu toe ook fantastisch gedaan.
Ik zal de pelgrims die ik in Tromsoe in noord Noorwegen ken, alvast doorgeven dat je er aankomt.
Dank je Paul voor de suggesties. Ben benieuwd hoe het me in Frankrijk vergaat. In ieder geval spreek ik veel beter Frans dan Spaans. We zien wel hoe het balletje daar rolt. Op de pas ligt helemaal geen sneeuw meer, dus dat wordt een eitje. Gr
Leuk dat je de komende tijd nog wat gezelschap hebt. Dat maakt het toch een stuk leuker. Met name als je dit soort ‘ lestige vroluuj’ treft. Kun je er tenminste ‘ grepkes’ over maken.
X Marie