Op 18 okt. 2014 begon ik aan een wandeling met pakpony en hond van het uiterste zuiden van Europa naar het uiterste noorden, 7,500 km te voet.
Gemiddeld 25-30 km. per dag. De route volgt van Zuid Spanje tot in Vezelay, Midden Frankrijk, de Santiagoroutes. Van daar verder noordwaards over lange afstandsroutes, zoals de Grande randonnee nr. in N-Frankrijk, het Pieterpad in Nederland, het Marskramerpad Duitsland in. Daar verder over de Wittekindsweg en . Vervolgens de Ochseweg in Denemarken, De Olafsweg in Noorwegen, In Zweeds Lapland de Kungslede en verder door Noorwegen, Zweden en Finland de Nordkallotlede tot Kautokeino, zogenaamd de hoofdstad der Samen en vandaar verder noordwaards naar de Noordkaap.
Aanleiding.
Toen ik tegen de 60 liep was ik op vakantie in Mongolie en werd daar getroffen door de weidsheid en leegte van het landschap, met in de verte de bergen met besneeuwde toppen, de basale leefwijze van de rondtrekkende nomaden met hun kuddes geiten, schapen, paarden en kamelen. De woonwijze in tenten, jurts. Ik trof daar een type paard aan dat heel gehard was: 10tallen graden heet in de zomers en tientallen graden C onder nul in de winter. In de winter stierven vele dieren door gebrek aan eten en drinken, door wolven etc.
Ik zag er paarden met een zeldzame oertekening, zoals aalstreep, en “zebrastrepen” op de benen, heel geharde dieren, zoals men ook nog aantreft bij het laatste soort nog in het wild voorkomende paard, nl. het Przewalskipaard. De gedachte kwam in mij op om aan het einde van mijn loopbaan terug te keren naar Mongolie, daar te vragen aan een veehandelaar om voor mij enkele van deze paarden te reserveren, zodat ik daarmee dan 7,500 km terug naar Nl. kon lopen en hier te fokken met deze dieren.
Thuis gekomen las ik dat er internationale initiatieven zijn om met paarden met deze oertekening een apart ras te gaan fokken en dit initiatief sprak mij wel aan.
Onderzoek
Ik googelde en zag dat een Australier al met paarden van Mongolie naar Wenen was gelopen en een Duitser van Mongolie naar Duitsland.
Echter dit waren jonge mannen van rond de 30. Ze deden er jaren over, ze spraken Russisch, hetgeen de eerste of tweede taal is in al de landen waar men doorheen komt. Ze werden bestolen en beroofd, paarden werden in beslag genomen aan de grens etc.
Ik daarentegen wilde geen jaren van familie, huis en werk weg blijven, ik liep tegen de 60, was nog werkzaam, was getrouwd en opa, sprak geen Russisch. Ik hield tientallen schapen en een aantal Schotse hooglanderrunderen. Reden genoeg om niet weg te gaan.
Na rijp beraad besloot ik eenzelfde afstand te wandelen in West Europa. Zou er iets ernstigs gebeuren met mijn familie of met mij, dan kon ik weer snel naar huis komen, gezien de goede infrastructuur in W-Europa, ik sprak Nederlands, Frans, Duits en Engels en als ik dan ook nog wat Spaans zou leren, dan kon ik mij overal wel redden. Van de lange afstandspaden zijn beschrijvingen, met overnachtingsplekken, adressen en tel. nummers.
Ik weer googelen en wat bleek: dit was ook al eerder gedaan. O.a. door een Groninger student Stephan Lebelle, die de route liep van Z-Spanje naar de Noordkaap, zo platzak mogelijk.
Alles is al gedaan. Men kan hooguit variaties bedenken op wat al is gedaan.
Aangezien ik wat origineels wilde doen, besloot ik tot de volgende variatie: ik ga de route dan doen met een lastpony en een hond.
Waarom
Je bent jong en je wil wat!
Kinderen hebben jeugddromen. Mijn belevingswereld als kind waren indianen, cowboys, wilde natuur, sport, survival.
Terwijl mijn feitelijke leven werd bepaald door studeren, hard werken, vaak meer dan 70-80 uur per week, meestal zittend.
Nu de kinderen op hun plek waren, inkomen en financiele toekomst verzorgd leken en ik me nog erg fit voelde, besloot ik tot een sabattical year, om te doen waar ik nog niet aan was torgekomen. een jaar voor mezelf en met alleen mijzelf.
Ik wilde een band smeden met een reu en een hengst door daarmee samen te trekken een jaar, een hechte groep van mens en dieren.
Ik wou bewijzen wat een bijna bejaarde nog kan. Ik wilde ervaren hoe het was om basaal, rudimentair te leven, met onzekerheden betreffende lichamelijke mogelijkheden, slaapplekken, voedsel voor mij en voor mijn dieren, klimatologische omstandigheden.
Daarmee enig begrip krijgend voor wat mensen in vroeger eeuwen hadden te verduren, pelgrims, legers, de Amerikaanse pioniers op hun grote trek naar het westen, de Z-Afrikaanse blanke boeren, toen zij verdreven door de Engelsen meer noordelijk trokken door een bijna ontoegankelijk landschap, de kruisvaarders en zelfs dacht ik aan de ruitertroepen van Dzjengis Kahn. Hoe deden die dat?
Voorbereiding
Ik bouwde een paardenstal en zocht en vond een zgn. “wild” paard, een jong konikhengstveulen met mooie oertekening.
Toen hij groter werd ging ik hem berijden. Ik begon wandeltraining met paard en hond, aanvankelijk 15-20 km. 2 x per week.
Zelf ging ik intensief sporten: 2-3 x per week 2 km zwemmen, 2 x per week hardlopen 5-10 km in het heuvelland. In de zomer bergwandelen, o.a. naar de top van de Mont Blanc.
Ik kocht een pakzadel in Canada, kocht een kleine tent, zocht goede kleding en schoenen en bereidde uitgebreid de route voor, voor zo ver als dat ging. Ik werd lid van het Santiagogenootschap, om daardoor toegang te krijgen tot de Santiago-onderkomens voor pelgrims. Ik werd lid van de Noorse bergsportvereniging, om daardoor de toegangssleutel te krijgen tot al hun berghutten.
Ik informeerde naar de grensvoorwaarden betreffende hond en paard, of ik met een paard op een veerpond mocht en op de oversteek van Denemarken naar Noorwegen.
Met het paard oefende ik trappen in de heuvels op- en aflopen, door water lopen, niet bang zijn in het verkeer, voor o.a. vrachtwagens en tractoren enz.
Aanloop
Mijn konikhengstje werd hoefbevangen in juni 2014, een soort jicht, waardoor hij ongeschikt werd voor lange tochten. Mijn hond kon de lange oefentochten niet goed meer aan. Daarom besloot ik een paar maanden voor mijn vertrek een ander paardje te zoeken en een andere hond.
Het werden een Ijslandse pony met oertekening en een zwarte Hollandse herdershond. Mijn voornemen om met 3 mannelijke wezens te lopen werd uiteindelijk veranderd in een teef, een gecastreerde hengst en een bijna bejaarde man, dus een hormonaal vrij neutraal trio.
Mijn 2 broers zouden mij wegbrengenen naar Tarifa in Zuid Spanje met mijn auto en trailer met daarin het paard en terwijl ik zou beginnen met lopen zouden zij de auto met trailer terugrijden naar Nl.
Veel mensen doen een dergelijke onderneming in groepsverband.
Lang niet alle details waren geregeld, maar als solist is dat nu eenmaal onmogelijk. Ik moest, God zegene de greep, maar gewoon in het diepe springen en vertrouwen op mijn improvisatievermogen.
Geef uw mening