Weer veel goede ontwikkelingen. De website is aangepast wat betreft het hoofdstuk Mama Alice sponsoring. De flyer die in de dorpen gaat worden uitgedeeld, over steun aan Mama Alice per gelopen km., is naar de drukker. Visitekaartjes over mijn tocht en over Mama Alice zijn klaar. Ik weet intussen hoe ik via mij I-pad mijn blog kan bijhouden en foto’s er op kan zetten. Van de tent ontbreken de stokken en de haringen, maar die zijn besteld. Een bivakzak is gekocht. Dat is een hoes waar je de slaapzak in stopt, zodat als de hond met zijn smerige poten er over heen loopt, de chique slaapzak niet vies wordt. Alle bagage eens in 2 rugzakken geperst en op het paard geladen. Daaroverheen weer een paardenregendeken. En toen maar weer aan de wandel vandaag: 32 km, van 10 tot 17 uur. En dat met sinds gisteren nieuwe meindleschoenen. Geen tape gebruikt, geen enkele blaar. Als dat zo doorgaat ben ik veel te vroeg op de Noordkaap. Kan ik onderweg nog de beest uithangen i.p.v. straf mijn kilometertjes af te werken. Tijdens mijn middagpauze, ergens onder Baneheide, kwam ik 2 koppels tegen, zo te zien 60 plussers. Ga je niet op hem zitten, vroeg een van de dames. Oh nee, ik niet, antwoordde ik. Omwille van de symmetrie in de conversatie vroeg ik haar of ze wel eens op hem ging zitten. Haar vriendin antwoordde “das war einmahl”. Hoe wist die dat? Het leek me verstandig wijselijk verder mijn mond te houden, althans wat betreft dit onderwerp.
In ieder geval was een van de koppels net terug van Lapland. Ik natuurlijk direct vragen of je daar met een paard überhaupt doorheen kunt: al die bruggetjes, knuppelpaden, moerassen. Volgens hun ging dat wel. Nou, laten we het hopen.
Verder zat ik nog te piekeren, wat als ze me Noorwegen niet binnen laten met die dieren? Dan moet ik misschien een heel stuk terug of ik moet de hele route verleggen naar Zweden. En dan moet ik dat nu nog even uitzoeken. Een heel werk, want dat is wel 2000 km. In Lapland is nu in september al zware sneeuwval gemeld, dus ik moet als de sod.. zorgen dat ik vroeger daar ben dan half september, dus wordt het 30 km per dag gemiddeld ipv 25. Meewandelaars, maak je geen zorgen. Ik zorg wel dat er bussen, taxis en hulptroepen staan. En als mensen meelopen, loop ik wat minder, om dat ervoor en er na weer te compenseren. Als dat lukt.
Er is nog genoeg te doen. Zo veel mogelijk plekken zoeken langs de route waar maneges zijn, centres equestres etc, voor als er eens iets is met dat paard. Hier thuis moet ik het paard in de stal eens oefenen om met de benen vastgebonden te blijven staan. Dat is belangrijk in geval ik in heide of veld moet wild kamperen. Lijkt me niet echt gezellig, als ik ’s morgens uit mijn tent kruip en ontdek dat vriend Leon een wilde paardenkudde heeft verkozen boven zijn liefhebbende baas. Oh ja, nog vergeten, vanochtend in de buurt van het Duitse Oirsbach, vlak bij de Sigfriedlinie, een dame ontmoet, die zodra ze Duits begon te spreken, Nederlandse bleek te zijn. Ze wandelde daar met haar hondje. Leuke hond. Ja, zit wat in van een hazewind vertelde ze. Zag ik er in de verste verte niet aan af. Oh, mooi ja. Een hond kan zijn als een partner: je ziet er in wat een ander met de beste wil niet kan ontdekken. “Oh, u gebruikt een schrikapparaat”. Nu werd het gevaarlijk. Nee hoor, zei ik. Ik heb het nog nooit gebruikt, maar het is voor het geval ze niet wil luisteren, als ze achter een kip aanzit, een ree, of een kudde koeien. Als dat 3 x gebeurt, krijg ik het haar niet meer afgeleerd. Dan hoop ik dat u de trilfunktie gebruikt en niet de tic. Natuurlijk, zei ik. Ja, ze kende mensen die een aantal herdershonden tegelijk over het veld loslieten en dan maar zaten te “hingsten” op die teletacs. Eerst moesten de bazen die herdershonden luisteren leren, vond ze. Misschien waren die mensen daar met hun teletact juist mee bezig, dacht ik. Maar ik moet de dame wel een deel gelijk geven. Een hond leer je niets aan met teletact, hooguit iets af. Goed gedrag belonen, slecht gedrag bestraffen. Men heeft mij ook al willen doen geloven dat slecht gedrag gewoon genegeerd moet worden. Nou, dat wordt wel lastig, als die vorige pony, de hengst, achter op mijn schouders sprong. En als Joep, mijn reu, met smerige poten tegen me op springt als ik uit de auto kom, of als ze maar onophoudelijk blijven blaffen. Moet ik dat negeren? Theorie is fraai. Maar kijk eens hoe die moederdieren hun eigen jongen bejegenen, om ze in het gareel te krijgen. Interessante discussie, die tegenwoordig wordt doorgetrokken naar de opvoeding van kinderen. Nu houd ik verder ’t mondje dicht. Opa’s zijn ouderwets!
Je voedt de kinderen op met de normen van hun grootouders:
Fijn toch die Meindl’s , heb nog nooit een blaar gehad in mijn leven (op mijn voeten dan). Afzien hoeft niet op elk gebied, goed gereedschap is het halve werk (op een hoop gebieden) 😉
mijn vorige Meindle waren voor de Bergen, dus wat stug. Die ik nu heb zijn A/B, veel soepeler. Chique schoenen. Maakte Meindle ook maar honden en paarden en nog zo van alles. Gr